“บัวสาย”

บนข.

เยี่ยมดอกปริ่มน้ำมาย่ำเช้า  

อาทิตย์ยิ้มยั่วเย้าเยาว์สมัย

อ้อมกอดแดดอุ่นละมุนละไม

หยดน้ำค้างกลั่นใจบนใบบัว

 

เย็นลมโชยพัดชายมาอ่อนอ่อน       

แดดร้อนสาดสายกระจายทั่ว

จากเต่งตูมผ่านคืนได้ตื่นตัว

รับแดดยั่วเร่งรีบเผยกลีบบาน

 
บานแล้วเจ้าสล้างอยู่กลางบึง         

หมู่ภู่ผึ้งเชยชมลมพัดผ่าน

งามกลีบซ้อนซ่อนกลีบตระการ      

ฉ่ำหวานรสเกสรซุกซ่อนใน

 
คือบ่อทิพย์หยิบยื่นมธุรส            

ภู่ผึ้งจึงปรากฏทั้งไกลใกล้

คลุกเคล้าเกสรแล้วว่อนไป   

สู่แห่งหนใดสร้างรวงรัง

 
บานแล้วลุกาลแห่งสมัย               

กลีบบานผ่านวัยมิหยุดรั้ง

แห้งเหี่ยวอับเฉาในเงาบัง            

ร่วงโรยโปรยยังผืนนที

 
เป็นสำเภาเกลากลึงประหนึ่งจิต      

เนรมิตลอยคว้างกลางพื้นที่

แห่งภพชาติทั้งปวงห้วงวารี

จนลับลี้หลุดพ้นไม่วนเวียน

 
เกิดแต่ตมจมปลักไม่หมักหมม        

ในโคลนตมหล่มนั้นแล้วผันเปลี่ยน

รอดพ้นเต่าปูปลาอันมาเพียร         

เฝ้าเยี่ยมเยียนกัดกินเกือบสิ้นกอ

 
จึงโผล่ตนพ้นภัยเต่าปูปลา   

รับแดดจ้ากำหนดด้วยจดจ่อ

ในอ้อมกอดอรุณอบอุ่นรอ           

จากตูมต่อตื่นตัว....เป็นบัวบาน