ตำนานเทียนหยด....^_^

กาลครั้งหนึ่งนานโบราณกล่าว
ถึงเรื่องราวของสาวคราวดิถี
เหมาะมีคู่ชู้ชื่นรื่นฤดี
จึงออกตีท้าดวลชวนแต่งกัน

พบชายหนึ่งผึ่งผายชายอกแผ่น
หนุ่มวัยแน่น กำดัด หมัดเดียวหัน
ปะดวลหมัดอัดร่วงเป็นพวงพลัน
สาวมีอันต้องเหิน เดินจากเลย

ชายต่อมาชรา...ทว่าโสด
ช่างอ้อนโอดเอื้อนเอ่ยเลยถูกเสย
สาวจับมัดอัดเดี้ยง บ่ เลี้ยงเชย
ไม่ปริเปรย เดินพราก และจากมา

สามพบโดย บังเอิญ เดินเดินอยู่
หนึ่งชายคู้ คู่เข่า อยู่เขาผา
กำลังอ้อน กลอนเห็น แต่เพ็ญพา
เจรจา หว่านล้อม เจ้าเพ็ญเดือน

ให้โน้มเอียง เคียงแนบ มาแอบข้าง
ยกเรื่องอ้าง...สร้างคำ...ยกนำเหมือน...
มีพลัง...ฟังแล้ว...มิแคล้วเดือน
ยังโน้มเลื่อน เคลื่อนมา...เหมือนว่าจริง

"นี่แหละชายที่ฉันดั้นด้นค้น" สาวรำพึงกับตัวเอง อิอิ
เขาคือคนในฝันมั่นจิตหญิง
เสน่ห์ล้นพ้นเคราะห์เหมาะแล้วลิง
ได้เป็นจริง งานแต่งแห่งตนนาง

จึงเอ่ยท้า...อีตา...ว่าคนนั้น
หากชกฉัน แพ้เพียง มิเบี่ยงหมาง
จะยอมแต่ง แย่งย่อง กะล่องทาง
ว่าแล้วขวาง หมัดอัด เพื่อมัดใจ

ชายนั้นหมุน หลุนหลบ ตลบสวน
ชายหนุ่ม.... “เรามิดวลด้วยเจ้าจะเศร้าไหม”
หญิงสาว... “มิทันแล้ว โดนแล้ว พ่อแก้วใจ”
“เมื่อกี้ไง...ข้าฯแพ้...แล้วพ่อคุณ”

ชายหนุ่ม... “เรานั้นใหญ่เกินเจ้าจะทนได้”
หญิงสาว... “จะอย่างไร...ข้าฯพร้อมจะยอมลุ้น
ชายหนุ่ม... “มิได้ดอก..บอกเจ้า...ให้เอาบุญ”
“มิอาจคุ้น ไฟข้า ดอกยาใจ”

ว่าแล้วชาย กลายร่าง เป็นอาทิตย์
ไปฉายฤทธิ์ บนฟ้า สว่างไสว
ทิ้งแม่สาว หนาวมอง แม้ข้องใจ
แต่พูดไป แม้นมาด มิอาจคืน

จึงรวมจิต ทูนไฟ ไว้บนหัว
ทนร้อนตัว ละลายไหลหยดพื้น
สาวนั้น ฤา คือเทียน เที่ยนหยดยืน
หยดลงผืน อาดูร เพราะทูนไฟ...เอิ๊กๆๆๆ อิอิ

ขอขอบพระคุณภาพสวยๆจากอินเตอร์เน็ตขอรับ...^^"