ทุกสิ่งในโลกแท้คือแปรผันเพราะทุกคืนทุกวันนั้นโลกหมุน
มิอาจประคองสองปมให้สมดุล
ไม่มีบุญพอคุมทุกปุ่มปม
อาจจะมีวันหนึ่งซึ่งพลัดพราก
แต่การจากนั้นชื่นมิขื่นขม
เธอยังเป็นเงาะงี่เง่าเจ้าคารม
อยู่ในลมในฟ้าในตาเรา
จักจั่นยังครื้นเครงร้องเพลงหวาน
ย้อนตำนานเธอ-ฉันวันเก่าเก่า
พอเห็นเรืออาจผวามองหาเงา
และคงเศร้านิดนิดชีวิตจริง
ที่ยังจำเที่ยงแท้ก็แค่ชื่อ
เหมือนหนังสือใบเบิลเทินบนหิ้ง
อาจมีบางขณะจิตคิดพักพิง
แอบอุ่นอิงพิงคำเอื้อเพื่อกล่อมใจ
ความรู้สึกมิขึ้นลงจะคงที่
วันเดือนปีมิอาจกร่อนจนอ่อนไหว
หากคิดถึงขึ้นมาครั้งคราใด
คงอมยิ้ม อิ่มใน ใจตนเอง
( ขอบคุณเวลาที่ได้มาพบกัน)