ภาพที่เธอนั่งเรือมาเหนือเมฆแล้วแกล้งเสกงึมงำทำเรือรั่ว
ขึ้นเกยหาดตรงหน้าวันฟ้ามัว
ยังฝังหัวคนทะเลทุกเวลา
พร้อมกับหลายบทกวีหลากสีสัน
ที่ปลุกฝันจนเกิดบรรเจิดจ้า
คอยเคลียคลอต่อกลอนต้อนไปมา
เหมือนวางยามอมปนจนเมากลอน
ด้วยท่าทีชายหนุ่มผู้กรุ้มกริ่ม
ซึ่งปลุกยิ้มในกมลคนหัวอ่อน
มาชวนเล่นลำซิ่งยิ่งกว่าละคร
แล้วอวยพรยืนยันให้ฝันไกล
แถมด้วยสัตยาบันเป็นมั่นเหมาะ
จะเป็นเงาะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่
เพื่อจะล่อรจนาภาษาไทย
เป็นเพื่อนในดอนดงวงศ์กาพย์กานท์
เธออยู่ด้วยยามใดเหมือนไกลทุกข์
ทั้งวันคืนชื่นสุขสนุกสนาน
จนอยากให้คืนวันนั้นเนิ่นนาน
มิมีวารเอ่ยคำอำลาใด
เธอจึงเป็นภาพงามในยามฝัน
หายร่างอันกอดรัดสัมผัสได้
ภาพของเธองามสวยด้วยหัวใจ
และคงในยามฝันนิรันดร
(แด่ เธอผู้สร้างฝันอันสวยงาม)