--สิ้นฝน คนหนาว--

๏ หลังฝนสิ้น..รินสาย..ปลายวสันต์
ล่วงเหมันต์..วันคืน..ช่างขื่นขม
ลมหนาวผ่าน..สะท้านกาย..กลางสายลม
ไร้อกใคร..ให้ห่ม..คืนลมแรง..๚

๏ สุริยา..พร่าพราย..พอคลายหวั่น
ครั้นตะวัน..พลันลับ..สูรย์อับแสง
หนาวกับคล้าย..ปลายลิ่ม..เข้าทิ่มแทง
จวบฟ้าแจ้ง ..แสงทอง..ผ่องอำพัน..๚

๏ คิดคะนึง..ถึงวัน..อันอบอุ่น
อกละมุน..หนุนนอน..เมื่อก่อนนั้น
เคยอิงแอบ..แนบชิด..อยู่นิจวัน
กลับต้องพราก..จากกัน..สิ้นฝันพราว..๚

๏ โอ้..กระไร..ไหนเลย..รักเคยชื่น
กลับระทม..ขมขื่น..ท่ามคืนหนาว
เคยชื่นชู้..คู่กัน..เหมือนจันทร์-ดาว
กลับเรื่องราว..คราวนั้น..เพียงฝันกลาย..๚

๏ ขาดเธออยู่..คู่เคล้า..ช่างเศร้าศัลย์
เหมือนคืนใส..ไร้จันทร์..อำพันฉาย
คนหม่นหมอง..มองฟ้า..ดาราราย
ทุกประกาย..ฉายส่อง..ช่างหมองมัว..๚ะ๛