คงจะเขียนต่อไปไม่ได้อีก ต้องหลบหลีกเร้นกายให้หายสูญ เ้ข้าบ้านกลอนเพียงให้ได้เกื้อกูล ฝีมือต่ำใต้ถุนเหมือนเศษบัว แม้แต่เต่าก็ยังต้องถ่มถุย เพื่อนนักลอนฤๅจะคุ้ยขึ้นมากลั้ว สมองน้อยเขียนอะไรให้หวั่นกลัว ใช่เพียงแค่รูปชั่วงานยังเชย ฝีมือ่อนต้องยอมให้ถ่มถุย เผยอหน้ามาคุยถูกเมินเฉย มาหัดเขียนหัดจำทำอย่างเคย ไม่รู้เลยเขารังเกียจเดียจฉันทา ชำนาญการแทนที่จะสอนสั่ง ต้องหมดหวังหมดทางจะก้าวหน้า เขียนต่อไปทำให้เอือมระอาขอเวลาทำใจ..สงบงัน
พฤหัส กฤษชยรักษ์ 12 พ.ย. 2556 23:23 น. - ID 147892 
2280
4
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
