พื้นที่ของชีวิต

บนข.

ต่างต้องการพื้นที่ของชีวิต                 
เพื่อลิขิตขีดทางสร้างความฝัน
เมื่ออรุณเบิกฟ้าดวงตาวัน                  
ส่องแสงฉายเฉิดฉันวันเวลา
 
คือวันเวลาอันยิ่งใหญ่                         
เติมพื้นที่ดวงใจให้ค้นหา
สุดขอบเขตความฝันอนันตา             
ยังหยัดรอผู้กล้าร่วมฝ่าฟัน
 
คือก้าวย่างวางเท้าที่ก้าวย่าง               
ระยะทางเป้าหมายที่ปลายฝัน
แม้นเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าสารพัน   
จะเก็บดวงตะวันกำนัลใจ
 
คือดวงใจไฟฝันตะวันฉาย                 
จุดประกายเสรีอันยิ่งใหญ่
รอคืนค่ำเดือนดับลับฟ้าไกล              
ดาวคงได้เด่นฉายประกายแวว
 
ในราตรีใช่จะมีแต่จันทร์เพ็ญ            
อวดดวงเด่นเฉิดฉายอยู่ผ่องแผ้ว
แต่ล้านดาวพราวพร่างระหว่างแนว 
ประกายเพชรเกล็ดแก้วระยับตา
 
เดือนจึงได้เด่นงามความผุดผ่อง       
ได้อวดตนจองหอง ณ ท้องฟ้า
เพราะดาวขับให้เด่นเพ็ญนภา          
ในท่ามราตรีกาลผ่านมายล
 
ต่างต้องการพื้นที่ของชีวิต                 
สร้างความถูกความผิดได้คิดค้น
ในมืดเมามัวตามายากล                      
ก็หนทางแห่งตนได้ค้นพบ
 
เมื่อรากหญ้าแตกหน่อเป็นกอหญ้า
 ปกคลุมดินถิ่นฟ้ามาประสบ
ระบัดใบไหวเอนระเนนซบ              
ฤาสยบต่อครอบกรอบกะลา...