เมื่อความหลังลางเลือนมาเยือนจิต
หวนพินิจเรื่องราวแต่หนหลัง
เมื่อสบตาพาให้พะว้าพะวัง
สุมประดังรักบ่มตรมฤดี
เหมือนรอยรักบาดลึกในดวงจิต
เพียรเท่าใดไม่สัมฤทธิ์สิ้นราษี
เพียงเขียนกลอนวอนว่ามาหลายปี
กลับมาอ่านอีกทีสุขมิวาย
"คมเนตรบาดลึกกลางแกนใจ ลบเลือนอย่างไรมิจางหาย เดือนปีผ่านพ้นกระวนกระวาย มิคลายหวนฝันวันสบตา
เหมือนม่านเบาบางมาขวางกั้น แบ่งชั้นกางฉากมากกังขา ซ่อนเร้นหลบลึกความเย็นชา คล้ายว่ามีให้มิตรไมตรี
ความหวังตั้งไว้สุดสูงส่ง มั่นคงยิ่งนักด้วยศักดิ์ศรี ยึดงานยึดธรรมนำความดี โอกาศคงมีให้สักวัน
อยากพบสบตาเผยความนัย เงื่อนไขมีเพียงได้เคียงฝัน เปิดใจคุ้นเคยเอ่ยจำนรรจ์ ให้เธอเลือกสรรค์ด้วยสักคน
ความหวังยังมีเหลือบ้างไหม หัวใจสดชื่นเพียงสักหน ขวบปีหมดสนุกต้องทุกข์ทน หมองหม่นแววตาที่ล้าเมิน"
ถึงบัดนี้ความหวังมิเหลือรอย
แม้สักน้อยนึกไปยิ่งใจเขิน
ขอเพียงไห้ทุกท่านอ่านเอาเพลิน
อยากเป็นจริงก็เกินกว่ากำลัง..