ทุ่งนาป่ายาง

บนข.

สุดท้องทุ่งคุ้งฟ้าคือนาข้าว                                 
เป็นเรื่องราวกล่าวขานตำนานทุ่ง
คนผู้เป็นสันหลังหวังผดุง                                 
และหมายมุ่งปลูกข้าวเป็นชาวนา
 
คนปลูกข้าวเลี้ยงคนแต่จนอับ                           
หนี้ย่อยยับดักดานทนหว่านกล้า
สุดท้องทุ่งรวงข้าวขึ้นพราวตา                          
ปลูกความหวังโรยรากล้าแตกกอ
 
ถึงหน้าเกี่ยวเคียวคมระดมเกี่ยว                        
เหลือแต่ซังเหี่ยวเหี่ยวแล้วใจฝ่อ
ข้าวที่ได้ขายสิ้นหนี้สินรอ                                  
ใช้หนี้ก่อต่อหนี้ซ้ำเป็นตำนาน
 
ตำนานคนทำนาคู่นาข้าว                                   
ผู้หลั่งหยดเหงื่อพราวมากล่าวขาน
กสิกรผู้ทนจนดักดาน                                         
จารึกผ่านผืนดินตราบสิ้นใจ
 
มาบัดนี้ท้องทุ่งเคยคุ้งฟ้า                                    
หมดผืนนากล้าข้าวพราวไสว
แทนต้นข้าวแตกหน่อชูช่อใบ                           
เขียวไสวสล้างยางพารา
 
เขาเปลี่ยนจากชาวนาเป็นชาวสวน                  
กลิ่นยางอวลกรีดยางกลางสวนป่า
เขาทิ้งเคียวเกี่ยวคมจมกลางนา                         
มีดกรีดยางพาราแทนเคียวคม
 
เขาจับมีดกรีดยางน้ำยางหยด                            
หวังหนี้หมดปลดหนี้ที่หมักหมม
ทำนาข้าวพราวหนี้ทุกปีจม               
สวนยางล่มถูกค่าราคายาง
 
เหมือนคมมีดกรีดคอหนอชาวสวน
ความหวังล้วนหดหู่อยู่อ้างว้าง
จับขวานคมจำเป็นไม่เห็นทาง                          
มาเป็นคนรับจ้าง...โค่นยางทิ้ง