พิณครวญ

แก้วประเสริฐ

               พิณครวญ

  แว่วพิณครวญพร่ำเพรียกดุจเรียกหา
ประสานมากับขลุ่ยคลอล้อลมหวน
กลิ่นบุปผาอวลตลบเคล้าอบอวล
พฤกษ์ไพรล้วนโอนเอนเน้นเสียงลม

  เสียงสลับนับตะวันพลันชิงพลบ
ผ่านอวลตลบแผ่วสล้างกลางป่าห่ม
มิอาจกั้นน้ำเสียงเบี่ยงหมายชม
ซาบภิรมย์ชื่นฉ่ำย้ำสราญหทัย

  ดวงจันทรโผล่ล้อทอขอบฟ้า
สอดสายตามองหาคราแสงไสว
จวนค่ำแล้วเย็นเยือกเกลือกภายใน
หรือผีพรายหยอกเย้าเฝ้ามองเมียง

  ดอกลั่นทมขาวพร่างกลางใบต้น
อวลระคนหอมเย็นเน้นเคล้าเสียง
ดารดาษดอกไม้ป่าหาเอนเอียง
สุดหลีกเลี่ยงโหยหวนชวนป่วนใจ

  เสียงทำนองสูงต่ำพร่ำประสาน
จิตเบิกบานหรือเศร้าเฝ้าเป็นไฉน
ด่อมต้นเสียงเมียงมองสองตาไป
มีแต่ใบกิ่งไผ่ให้เสียดสีกัน

  พิณและขลุ่ยคงเศร้าจากเฝ้ารัก
มิอาจสมัครสานใจให้สุขสันต์
แม้นเสียงเจ้าสอดคล้องต้องผูกพัน
แต่เสียงนั้นดังแว่วแผ่วห่างไกล

  ตะวันลับท้องฟ้าคราชิงพลบ
ขลุ่ยบรรจบแหลมสูงปรุงพิณไล้
สายลมพัดระรื่นชื่นกลางไพร
อวลตลบไว้บุปผานานาพันธุ์

  นั่งฟังเพลงอกสะท้อนซ่อนไสว
ผ่านห้องใจหมองเศร้าเฝ้าเสพย์สันต์
เหมือนตัวข้าเคล้าคลุกปลุกชีพพลัน
เพียงคอยวันดุจเพลงบรรเลงครวญ.

               แก้วประเสริฐ.