ความขื่นขม

แสงสีสรรแพรวพราว สิ่งสกาวคราวสูญสิ้น
ห้วงล่วงลึกแห่งจินต์ พลันโบยบินสิ้นทางจร

เหลือฝากจารหนังสือ ร่ำลือดุจสิงขร
ห้วงบั่นแสนร้าวรอน สุดจะถอนห้วงแห่งใจ

แสงสีสรรเพริศพริ้ง         ทรวงใน เราแฮ
เฉิดฉันท์อันวิไล              ผ่องแผ้ว
สูญสิ้นจิตภายใน              ขมขื่น จริงนอ
ฝันเก่าให้คลาดแคล้ว       บั่นห้วงจรรโลง

วาววับนับสูญสิ้น               มวลพลัง กายแฮ
บุกบั่นดั่งมนต์ขลัง             ฝากฟ้า
แปรเปลี่ยนมิอาจหวัง         คืนกลับ เฉลยแฮ
แม้นมาดยากไขว่คว้า         ม่านแก้วจากสวรรค์

รำพึงคิดจิตไว้                    เพื่อนเอย จริงแฮ
ยากต่อการอภิเปรย             บอกเจ้า
ใกล้กาลมรณะเผย               ล่วงจิต มวลแฮ
น้ำแห่งตาคลุกเคล้า             พร่างย้ำร่วงริน

พลังแห่งการจารแล้ว           เลือนลาง สิ้นนอ
หมุนเปลี่ยนเวียนวนจาง        จากห้วง
โรคภัยสู่จัดวาง              บั่นจิต ใจเฮย
เพียงนั่งคิดเฝ้าล้วง               สิ่งนี้เลือนหาย.

แก้วประเสริฐ.