ฝัน

บนข.

ฉัน....                                                    
กับจันทร์กระจ่างกลางเวหา
ยิ้มกับดาวพราวพร่างกลางนภา        
กอดเมฆาอบอุ่นละมุนละไม

กระซิบคำพร่ำฟ้าเวหาหน                 
ฟ้าโปรดเห็นใจคนเกินทนไหว
คนผู้เสียทุกอย่างกระทั่งใจ                
มอบรักใครหมดรักที่ภักดี

รัก....                                                      
แม้รู้ซึ้งตระหนักว่ารักนี้
เสมือนกอดกองทุกข์ทับทวี               
ยิ่งนานปีทุกข์ถมระทมทรวง

ที่ไหนใครรักมักเป็นทุกข์                  
เพราะไฟรักเร้ารุกให้หนักหน่วง
ฉันก็พร้อมยอมผจญผลทั้งปวง         
หากรักลวงรักเล่ห์เพทุบาย

เธอ...                                                     
ผู้ซึ่งฉันเผลอไผใจมักง่าย
รักแล้วหลงดงรักดักใจกาย                
มิอาจถ่ายถอนจิตคิดเป็นไท

มัตสยาหลงน้ำซ้ำติดเหยื่อ                
หมู่กวางเนื้อติดบ่วงที่ลวงไว้
สิ้นชีพช้ำกำสรดหมดอาลัย               
ฉันสิ้นใจรักลวงติดบ่วงพลัน

คิดถึง....                                                                
ใครจะซึ้งคำนี้ดีเท่าฉัน
เอ่ยคำรักฝากฟ้ามาจำนรรจ์                
ว่ายังคิดถึงกันวันเวลา

คิดถึงกันเสมอเธอที่รัก                       
และโปรดได้ประจักษ์ทุกฟากฟ้า
รักยังรักคิดถึงยังตรึงตรา                    
ทุกห้วงใจโหยหายิ่งอาลัย

ฝัน...                                                      
กับเพ็ญจันทร์โสภาสง่าใส
สบตาดาวพราวพรับระยับไกล 
เสมือนใครเคยพบเคยสบตา

จันทร์กระจ่างกลางฟ้าเวหาหน  
ส่องใจจนกระจ่างสว่างจ้า  
ยิ้มกับดาวพราวพร่างกลางนภา        
ในอ้อมอุ่นอกฟ้า...มากล่อมใจ...