นักเดินทาง

หญิงบ้า

                                      พาตัวเองออกห่างจากบ้านเกิด
                               พรากจากผู้ให้กำเนิดเปิดโลกใหม่
                               ค่อยค่อยวางย่างเท้าก้าวออกไป
                               เรียนรู้ความเป็นไปในสังคม
                                        ระหว่างทางช่างฝันฉันอ่อนล้า
                               บางเวลาฉันทุกข์ไม่สุขสม
                               ข้อเท้าเคล็ดขัดยอกออกระบม
                               บางเวลาฉันจมบ่อน้ำตา
                                         ในบางคราเบื้องหน้ามีดอกไม้
                                สวยสดใสใครใครเสน่หา
                                ฉันลักยิ้มลอบชมบุษบา
                                ก่อนเดินหน้าล่าฝันวันต่อไป
                                         บนถนนแห่งการแสวงหา
                                 อาจมีรถมีราให้อาศัย
                                 คนบนทางบ้างก็มีน้ำใจ
                                 แต่บางคันก็ขับไวเกินตามทัน
                                         ทุกวี่วันฉันยังต้องเดินต่อ
                                 ประสบการณ์ไม่พอขอสร้างสรรค์
                                 แม่พ่อส่งเสบียงเลี้ยงชีวัน
                                 เฝ้ารอวันลูกรักจักงดงาม