เป็นเหมือนเศษดินชินกับทุกข์
ก็เจอสุขอยู่บ้างอย่างผิวเผิน
ตลอดวัยนับได้ใจแกร่งเกิน
พร้อมเผชิญโลกกว้างอย่างสามัญ
มิเคยคิดปรุงแต่งเพราะแรงอยาก
ทั้งมิเคยเรื่องมากอยากเพราะฝัน
ความต้องการคือจริงทุกสิ่งอัน
ให้รู้ทันแท้เทียมทุกเหลี่ยมรอย
ไม่มีทุกข์ใดใดที่ในโลก
ทำให้โศกช้ำได้เท่าปลายก้อย
เพียงชั่วครั้งที่เห็นว่าเป็นรอย
ไม่ท้อถอยก็จะหายละลายลง
คราสุขมาไม่หลงทนงจิต
ไปแนบชิดตรึงตราให้พาหลง
ที่แท้จริงสุขนั้นใช่มั่นคง
จะยืนยงดั่งใจมิได้เลย
มีเกิดดับสลับที่หนีไม่พ้น
ทุกตัวตนมีกรรมฝากยากเฉลย
ต้องศึกษาทางธรรมคำภิเปรย
จึงลงเอยเห็นจริงทุก สิ่ง ลวง