เดียวดายใต้ฟ้ามืด .......เดือนดับ
หายห่าง ฤๅ ฟ้าหับ........ห่มไว้
อกเคยชื่นกลายกลับ......หดหู่
ยืนอยู่เดียวเปลี่ยวให้......หักสะอื้นคืนเหงา
ลำพังท่ามฟ้าพร่ำ..........คืนแรม
หายลับกับเมฆแซม.......ซ่อนเร้น
เพรงกาลพร่างพราวแวม...วับร่าง
หมองหม่นไยเดือนเว้น.....เลื่อมหล้านภาสลัว
โดดเดี่ยวประดุจไร้........มิตรสหาย
โอ้อกคงเปล่าดาย.........อยู่บ้าง
ลมแผ่วผ่านผิวกาย........ยิ่งสะทด
อกอุ่นมาแรมร้าง.........โลกรู้คืนเหงา
แรมเดือนมีเคลื่อนด้วย.....ธรรมดา
ดับย่อมยอยาตรา...........สว่างแต้ม
แรมใจหนักอกหนา.........ดับนิ่ง
เพ็ญส่องพันเพ็ญแย้ม......ไม่รู้เรืองไหม
อัลมิตรา 26 มี.ค. 2556 21:09 น. - ID 146825 
1649
5
3
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
