มองแผ่นฟ้าแสนไกลยากไปถึง ปล่อยคำนึงทบทวนสวนกระแส โลกยุคใหม่เรรวนช่างปรวนแปร ไร้เหลียวแลช่วยเหลือเกื้อกูลกัน... คงมองฟ้ากว้างใหญ่ที่ไกลโพ้น เหงาพุ่งโชนโหมรมเข้าข่มขวัญ ชั่วชีวิตปราศโศกี...ฤามีวัน ครองโศกศัลย์กำซาบจนตราบวาย... ความเวิ้งว้างถาโถมเร่งโรมรัน ระแวงหวั่นหดหู่อยู่รอบกาย เหลียวมองทั่วมีแต่มิตรที่คิดร้าย ปราศสหาย...ที่รักมอบภักดี... ยังมองฟ้ากว้างใหญ่แผ่ไพศาล หนาวแผ่ซ่านจับจิตอยากคิดหนี หลบหลีกไปให้พ้นคนเหล่านี้ เปลี่ยนวิถี...ทั้งหมดหวังสดใส... ปลายฟ้านั้นเนิ่นนิ่ง...ทุกสิ่งเงียบ หนาวเย็นเยียบปวดพร่ายิ่งกว่าใด ลมปรานแผ่ว...อ่อนล้า...เหว่ว้าใจ มองเมืองใหญ่อดกลั้นทุกวันมา... ทอดสายตาเหม่อลอยทิ้งปล่อยล่อง จำเป็นต้องก้าวไปไขปัญหา ยามเหนื่อยล้าผ่อนคลายพักสายตา หมดเวลาหมดลม...คงสมใจ....
สาวภูไท 15 มี.ค. 2556 20:31 น. - ID 146766 
1390
3
0
15 มีนาคม 2556 20:50 น. - comment id 1256665
งดงามมากค่ะ เป็นกำลังใจให้ในวันที่อ่อนล้านะคะ ขอให้มีพลังสู้ค่ะ
16 มีนาคม 2556 10:47 น. - comment id 1256695
ล้านักพักหน่อย..ค่อยเดินต่อ หนึ่งแรงใจในวันหยุด อิอิ สุขอย่าได้สร่าง
16 มีนาคม 2556 11:19 น. - comment id 1256712
อ่อนล้านะไม่เป็นไร แต่ถ้าเป็นลมนะ อุ้มไม่ไหวนะจ๊ะ อิอิ กินส้มตำกันเปล่าจ๊ะ
16 มีนาคม 2556 16:58 น. - comment id 1256728
ปล่อยทุกสิ่งนิ่งสงบบรรจบหล้า สุดปลายฟ้าฤาหนาวเย็นเป็นไฉน แค่อยากมีคนเคียงคู่ที่รู้ใจ สุดขอบฟ้าแสนไกล...มีไหมเอย
16 มีนาคม 2556 22:06 น. - comment id 1256739
ไพเราะมากจ้ะ เป็นกำลังใจให้เน้อ
18 มีนาคม 2556 15:31 น. - comment id 1256795
ฟ้ามืดบ่โดนหรอกครับคุณสาวภูไท สู้ต่อนะครับ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
