อัลมิตรา

23 พฤศจิกายน 2555 20:47 น. - comment id 1251554

กาพย์น่ะ ไม่ขำ 


แต่มาขำตรง ลอยฟ้า นี่แหล่ะ  5555

แก้วประเสริฐ

23 พฤศจิกายน 2555 21:04 น. - comment id 1251555

คุณ อัลมิตรา

        ขอบใจมากจ้ายอดหญิง เมื่อสองวันเรา
เกือบจะไม่ได้พบกันแล้วในชาตินี้นะ เพราะ
หายใจไม่ออกตาเหลือกไปเลยล่ะ  ดีนะได้
ยาหม่องน้ำจีน "โปซำออง"  เขามาชะโลม
ให้เกือบตายแน๊ะ  เลยนึกว่าจะทำอะไรดีฝาก
ไว้ในบ้านไทยกลอนอันเป็นที่รัก  เห็นคนถาม
มามากก็เลยเขียนไว้ ก่อนจะไม่ได้เขียนจ้า
               รักยอดหญิงมากเสมอ

             แก้วประเสริฐ.

อัลมิตรา

23 พฤศจิกายน 2555 21:29 น. - comment id 1251556

จะรีบช็อคตามเสธหนั่นทำไมกันล่ะ .. หายใจได้ ก็หายใจต่อไปเหอะ ..

เพียงพลิ้ว

24 พฤศจิกายน 2555 08:13 น. - comment id 1251567

คุณลุงดูแลสุขภาพนะคะ ขอให้แข็งแรงๆค่ะ

แก้วประเสริฐ

24 พฤศจิกายน 2555 13:24 น. - comment id 1251596

คุณ อัลมิตรา

          ยอดหญิงผมเองก็ยังอยากหายใจ แต่ตอน
นั้นมันหายใจสั้นลง สั้นลงแทบจะขาดใจ แต่ืคน
ยังไม่ถึงที  ก็รู้สึกร้อนๆวูบๆวาบๆ แล้วก็ค่อยดีขึ้น
ดีขึ้นเรื่อยๆจ้า   รักยอดหญิงมากเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

24 พฤศจิกายน 2555 13:26 น. - comment id 1251597

คุณ เพียงพลิ้ว

         หลานรักจ้าลุงพยายามแล้วจ้า แต่มัน
ถึงคราวจะเป็นก็เป็นเองแหละ  รักหลานเรา
มากๆเสมอจ้า

              แก้วประเสริฐ.

ร้อยฝัน

24 พฤศจิกายน 2555 14:15 น. - comment id 1251604

ลุงแก้ว  มอบสิ่งดี ๆ กับบ้านกลอนไว้เยอะ
รักษาสุขภาพนะคะ ยังอยากอ่านงานดี ๆ นาน ๆ

แก้วประเสริฐ

24 พฤศจิกายน 2555 14:38 น. - comment id 1251613

คุณ ร้อยฝัน

       ด้วยที่ลุงมาเล่นในเวปนกลอนนี้เป็นเวปฯ
แรกที่เล่นกลอนอย่างแท้จริง จึงเกิดสัมพันธ์
รักใคร่  ฉนั้นสิ่งใดที่คิดว่าดีมักจะนำมาให้
พวกเราพิจารณากันเองเอง  หาใช่ว่าจะอยาก
เด่นอยากดังไม่ เรื่องเด่นดังนี้ผ่านมาในชีวิต
การงานมากเสียแล้ว  ในเมื่อรักในสิ่งใดย่อม
จะยึดติดหวงแหนสิ่งนั้นเป็นเงาตามตัวจะ
เห็นได้ว่า  ชื่อนี้ใช้มาตลอดตั้งแต่การเล่น
ในเวปฯนี้ไม่มีการเปลี่ยนแปลง  จนเกิดคำ
ว่า แก้ว  ตามมาอีกมากมายจ้า  รักหลานเรา
มาเสมอ ขอให้มีความสุขในครอบครัวอย่า
ได้มีอุปสรรคใดๆมาทำลายความสุขหลาน
ของลุงจ้า  รักมากๆเสมอ

               แก้วประเสริฐ.

ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน)

25 พฤศจิกายน 2555 11:05 น. - comment id 1251632

ป๋าอย่าเพิ่งปลงชีวิตเลย ต้องขอไว้ก่อน เดี๋ยวจะหาว่าไม่ขอ เหมือนพระอานนท์ไม่ขอพระพุทธเจ้า   หมั่นหายใจเข้าไว้ถ้าไปถูกก็จะไปเยี่ยมแล้วละ อิอิ

แก้วประเสริฐ

25 พฤศจิกายน 2555 13:23 น. - comment id 1251635

คุณ ฤกษ์ (รูปหล่อ)

        สวัสดีครับ ผมเองไม่ได้ปลงหรอกครับ
แต่รูปมันจะปลงเองซิแย่หน่อย  ขอบคุณที่
จะมาเยี่ยม แค่เอ่ยคำนี้ผมก็ซึ้งใจมากแล้ว
ครับ   รักมากๆเสมอ

            แก้วประเสริฐ.

ทักทาย

25 พฤศจิกายน 2555 19:16 น. - comment id 1251661

คุณลุงแก้วประเสริฐคะ อะไรที่ว่าอายุไมยืน ทักไม่เข้าใจค่ะ ถ้าคุณลุงประเสริฐ อายุไม่ไม่ ทักทายคนนี้ก็อาอยู่นั่งอยู่กับที่แน่นอน หรือไม่ก็ยืนอยู่ไม่สุข เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาค่ะ  อยูที่ว่าเราทำวันนี้ให้ดีพอหรือยัง ถ้ายัง ก็ เพิ่มค่ะ  เพิ่มเท่าที่คนรอบข้างจะพึงพอใจ แต่ ถ้าเค๊าไม่พอใจก็ ยุบหนอพองหนอ เหมือนอึ่งอ่างอ่ะค่ะ พองลมแล้วก็หุบ(ท้อง)ลม คุณลุงว่าไงคะ 555คุณลุงอย่าว่าทักทายติงต๊องนะคะ ทักพุดตามภาษาชาวบ้านอ่ะค่ะ ผิดพลาดสิ่งใดช่วยคุณคุณแนะนำด้วยค่ะ...ขอบคุณค่ะ

ทักทาย

25 พฤศจิกายน 2555 19:20 น. - comment id 1251662

5555 คุณลุงแก้วประเสริฐทักตอบผิกกระทู้อ่ะค่ะ ขอโทษอย่างสูงค่ะเดี๋ยวเปลี่ยนใหม่

ทักทาย

25 พฤศจิกายน 2555 19:24 น. - comment id 1251663

ขอแก้ข้อเขียนค่ะ อายุยังไม่ยืน หทักทายคนนี้อายุก็ยังยืนหรือไม่ยื่น กับสิ่งไม่แน่ไม่นอนในอนาคต

ทักทาย

25 พฤศจิกายน 2555 19:42 น. - comment id 1251666

 ข้อความที่ทักทายอ่านตะกี๊หายไปแว๊วอ่ะคร่าะ ขอโทษนะคะ

แก้วประเสริฐ

25 พฤศจิกายน 2555 20:20 น. - comment id 1251669

คุณ ทักทาย

     หลานเอ๋ย ชีวิตคนเราหาจีรังไม่ ย่อมวนเวียน
ดุจคล้ายกงล้อ แหละ  เมื่อมีเกิดเพราะมีภพที่
เหมาะสมกับกรรมของเรา เกิดแล้วก็ย่อมมีรูปเป็น
เครื่องบ่งชี้ด้วยบุพกรรมนำทาง ไม่ว่าเป็นคน
หรือเป็นสัตว์ก็ตามแรกจะเป็นแค่ก้อนเลือดเล็ก
ๆเท่านั้น
       เมื่อได้รับสิ่งเหมาะสมก็เริ่มเปลี่ยนแปลง
ไปตามสภาพของสถานที่เกิด เกิดแล้วก็ย่อม
เสวยเวทนาคืออารมณ์ แล้วก็ย่อมหมุนไป
ตามวิถีชีวิต แล้วมาแก่ เจ็บ แล้วก็ตายเพราะ
ด้วยตัณหาความอยากด้วยเราไปยึดมั่นถือ
มั่นในสิ่งที่ชอบนั่นเอง ด้วยการรับรู้สัมผัสด้วย
อายนะทั้ง 6 ทราบถึงประสาทต่างๆได้ เมื่อ
รับรู้สัมผัสแล้วก็จะมีการปรุงแต่งอารมณ์เรา
เรียกว่าสังขาร จึงเกิดมีวิญญาณขึ้นมาเสวย
กรรมนั้นๆจ้า  ที่ว่าอายุไม่ยืนนั้นมีเหตุดังนี้
คือ กรรม สองวงจรชีวิตที่เรียกว่ากรรมพันธุ์
ยกเว้นตายก่อนอายุขัย เป็นปัีจจัยเป็นต้น
     ฉนั้นชีวิตจะสั้นหรือยาวก็ด้วยความดีที่
เราทำประกอบกับกรรมพันธุ์อีกด้วยจ้า
       เอาเท่านี้แหละ ลุงเองไม่ค่อยใส่ใจเท่า
ไหร่ในเรื่องนี้เพราะเป็นไปตามวิถีชีวิต ดัง
พุทธพจน์ที่ว่า มรณัง สุขัง การกำหนดรู้ความ
ตายเป็นอารมณ์ทำให้เกิดจิตใจกล้าแข็ง
และเป็นไปด้วยความไม่ประมาท จ้า  เอาล่ะ
เพียงเท่านี้ ขอให้หลานเราจงมีธรรมเป็น สรณะ
เป็นที่พึ่งในการหมั่นสร้างความดีจ้า 
             รักเสมอ หากผิดไปอภัยด้วย

                แก้วประเสริฐ.

แก้วประเสริฐ

25 พฤศจิกายน 2555 20:21 น. - comment id 1251670

คุณ ทักทาย

        ไม่เป็นไรจ้าคนเราเกิดมามีทั้งผิดและถูก
การลืมเราตั้งต้นใหม่ได้หากเรามีศรัทธาจ๊ะ
         รักเสมอ

         แก้วประเสริฐ.

ทักทาย

25 พฤศจิกายน 2555 20:35 น. - comment id 1251672

น้อมรับค่ะ คุณลุง หลานจะนำไปปฏิบัติ์ค่ะ  :) ถือว่าเป็นเกีรยติอย่างยิ่งที่คุณลุงชี้แนะคำพุธทศาสนา  ก่อนไปต่างประเทศหลานว่าจะไปบวชชีพราห์มเช่นกันค่ะ วัดใกล้ๆบ้านคะ แล้วจะขนบุญพระธรรมมาฝากคุณลุงด้วยนะคะ

แก้วประเสริฐ

25 พฤศจิกายน 2555 23:20 น. - comment id 1251678

คุณ ทักทาย

       ขออนุโมทนาด้วยครับที่หลานจะไปบวช
ชีพราห์ม แต่การบวชนี้แม้จะแทรกในศาสนา
พราห์มไว้ก็ตาม แต่โน้มมาทางศาสนาพุทธ
ข้อปฏิบัติเช่นเดียวกับบวชชีในพุทธศาสนา
ข้อสำคัญเรา ต้องทำใจเราให้สะอาดหมดจด
จากสิ่งภายนอก สวดมนต์ภาวนา นั่งสมาธิทำ
จิตให้ว่างจากโลกภายนอก  จะได้กุศลยิ่งนะ
ในเมื่อกล่าวถึงจิต ก็จะบอกให้ ว่าที่อยู่ของจิต
นั้นอยู่ที่ใด น้อยคนจะรู้ พอดีผมรู้ก็จะบอกให้
อันแรก ควรรู้หน้าที่ของจิตก่อน
จิต จะมีอาการอยู่ไม่นิ่งจะเที่ยวสอดส่ายไป
ในสภาวะโลกโลดแล่นไปตามอารมณ์ของ
เรา คือจะไม่อยู่นิ่ง แต่มีที่หนึ่งที่จิตจะอยู่นิ่ง
เพราะเป็นที่อาศัยรวมจิตไว้
เจตสิก เอ่ยจิตต้องรู้เจตสิกด้วย เพราะเกิด
คู่กันเปรียบดังเงาของเรานั่นเอง เจตสิก
มีหน้าที่คอยจำจดบันทึกสิ่งที่ จิตไปค้นหา
พบมา  เพราะจิตนั้นจะไม่จดจำอะไรทั้งสิ้น
เพียงแค่ต้องการรู้ ต้องการเห็น ต้องการ
เข้าใจในลักษณะสภาวะโลกธรรม  เมื่อมัน
รู้ก็จะแค่รู้แล้วจะลืมไปหมด  จึงต้องเป็น
หน้าที่ ของเจตสิกที่คอยติดตามไปเรื่อย
เพื่อจดจำบันทึกเอาไว้
        เมื่อเจตสิกรู้แล้วส่งไปไหน  เมื่อเจตสิก
รู้แล้วจะส่งไปที่ ใจ เพราะใจเป็นประธาน
เป็นใหญ่กว่าสิ่งใดๆในสภาวะร่างกายของ
เรา  จึงต้องรับรู้สภาวะการณ์ต่างๆโดยมี
เจตสิกเป็นตัวรายงานให้ทราบ  ทราบแล้ว
จะไปไหน  ใจทราบแล้วจะส่งไปที่สังขาร
สังขารนี้คือหนึ่งใน ขันธ์ห้ืา  คือ รูป เวทนา
สัญญา สังขาร และวิญญาณ สังขารจะมี
หน้าที่ปรุงแต่งสภาวะธรรมต่างๆทั้งสิ้นตาม
เวทนา คืออารมณ์ความรู้สึกของคนเราเกิด
จากอวิชาคือความไม่รู้จริง ที่ไปเห็นใน รูป
ของอายตนะภายในและภายนอก คือ
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ และ รูป รส กลิ่น
เสียง โผสทัพพะ ธรรมมารมย์  อารมณ์
เรานี้ถูกครอบงำโดย ตัณหา อันมี โลภะ
โทสะ และโมหะ ทำให้เกิดอุปาทาน คือ
ความยึดมั่น ถือมั่น  ในอารมณ์ของเราเป็น
บ่อเกิดทำให้ต้องหลงวนเวียนในโลกนี้
อันมีเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นอนันตา ซึ่งมี
อนิจจัง ทุกขังเป็นอาหารให้มัน
       เมื่อเรานั่งสมาธิไม่ต้องไปหวังอะไร
อย่าไปติดยึดมั่น ปล่อยให้โล่งๆๆวางใจ
ตามสบาย ก็จะได้กุศลอย่างมหาศาล
นี่ไม่ได้พูดถึงฌานนะ เอาเป็นแค่รู้หรือ
พยายามให้ได้ อุปจารสมาธิ ก็เพียงพอ
อย่าไปถึงฌานต่างๆเลย พูดไปก็ไม่จบ
และยาวเกินไป
       เพียงเท่านี้หากเรานั่งสมาธิให้จิต
ใจเป็นประภัสสร สงบ เยือกเย็น แค่เพียง
ช้างกระดิกหู เราก็ได้กุศลมากกว่าไป
ทำบุญทานใดๆทั้งสิ้นจ้า ขอให้จงเจริญ
ในทางธรรมและประสบผลสำเร็จได้ไม่
มากก็น้อยจ้า   
       อ้อเกือบลืมไปที่อยู่ของจิตคือ
ที่ทรวงอกระหว่างลิ้นปีของเรา แต่อย่า
ไปเพ่งนะให้เพียงรู้ไว้เท่านั้นเองจ้า
   อีกประการหนึ่งเมื่อนั่งสมาธิจิตรวมตัว
กันแล้วจะบังเกิดภาพหลอนต่างๆ เป็นคน
บ้าง เทวดาหญิงชายบ้าง ภูตผีปีศาจบ้าง
ซึ่งจะทำให้สมาธิแตก  ให้มีสติตลอดเวลา
ในการนั่งสมาธิ  และกำหนดว่าที่เห็นนี้คือ
สิ่งหลอกลวงไม่จริง เป็นภาพหลอนเป็น
อุปาทานที่คอยหลอกหลอนเรา มีสตินึก
ไว้เท่านี้ อาการต่างๆก็จะหายไปเอง ไม่
ต้องไปกลัวมัน มันทำอะไรเราไม่ได้หรอก
เป็นภาพหลอนเท่านั้น บางทีอุปาทาน
หลอนเราให้ได้ยินเสียงต่างๆนาๆ ก็ว่า
มันคืออุปาทานหาได้จีรังใดๆไม่ จำเอาไว้

       รักเสมอ

           แก้วประเสริฐ.

ศรีสมภพ

26 พฤศจิกายน 2555 00:37 น. - comment id 1251679

แก้วประเสริฐเลิศล้ำ
รู้ธรรมล้ำลึก
หมายมองตรองตรึก
ระลึกฝึกกล้า

มรณะ อนิจจัง
ทุกขัง อนัตตา
ธรรมะ ธรรมดา
มรรคานิพานัง...

เห็นฝั่งนฤพาน !

แก้วประเสริฐ

26 พฤศจิกายน 2555 13:35 น. - comment id 1251708

คุณ ศรีสมภพ

        ขอบคุณที่แจ้งมา  ยังหรอกครับยังห่างไกล
อีกมาก ที่รู้นะพอจะรู้ได้บ้าง  วางหรือก็พอวางได้
แต่หลักใหญ่เท่านั้น ส่วนปลีกย่อยคือ อนุึสัยกิเลส
ยังค้นหาไม่ค่อยได้จ้า เพราะมันซ่อนอยู่ในใต้
จิตสำนึกเป็นรากฝอยที่กระจัดกระจายไปทั่ว
สภาพจิตของเรา พูดแล้วเหมือนแกล้ง ยิ่งทำ
เท่าใดมันยิ่งแกล้งเราเท่านั้นครับ ขอบคุณ
นึกว่าเอามะพร้าวมาฝากขายก็แล้วกันนะครับ
               รักเสมอ

         แก้วประเสริฐ.

พจนา/หนังสือ

27 พฤศจิกายน 2555 05:20 น. - comment id 1251747

แก้วประเสริฐ

27 พฤศจิกายน 2555 13:24 น. - comment id 1251771

คุณ พจนาฯ

             ขอบใจจ้า

       แก้วประเสริฐ.

อนงค์นาง

28 พฤศจิกายน 2555 09:56 น. - comment id 1251798

สวัสดีค่ะครูแก้วประเสริฐ

ขอให้ครูสุขภาพแข็งแรง อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้พวกเราไปอีกนานๆนะคะ

แก้วประเสริฐ

28 พฤศจิกายน 2555 13:45 น. - comment id 1251801

คุณ อนงค์นาง

        สวัสดีจ้าศิษย์เรา  ขอบใจมากนะพยายาม
อยู่เหมือนกัน แต่อายุมากแล้วช่างเถอะ อะไร
เกิดก็ย่อมเกิดแหละ  รักศิษย์เราเสมอ

               แก้วประเสริฐ.

กุหลาบขาว

3 ธันวาคม 2555 02:24 น. - comment id 1251994

สวัสดีค่ะลุงแก้ว...

แวะมาเยี่ยมค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะคะ คิดถึงเสมอค่ะ....

แก้วประเสริฐ

3 ธันวาคม 2555 13:34 น. - comment id 1252012

คุณ  กุหลาบขาว (ไวท์โรสส์)

         สวัสดีจ้า ลุงรำลึกคิดถึงหลานเสมอ ไม่
ได้เจอกันนานแสนนาน คนเราที่มีไมตรีที่ดี
ต่อกันย่อมมิอาจจะลืมเลือนมิตรภาพไปได้จ้า
ลุงเองระยะนี้บอกตรงๆว่าค่อนข้างแย่ แต่ช่าง
เถอะเป็นไปตามอายุขัยที่ทุกๆคนมิอาจจะหลีก
เลี่ยงได้  ขอความเจริญพูลสุขจงมีแก่หลานเรา
ตามใจปรารถนาด้วยนะ  รักมากเสมอ

              แก้วประเสริฐ.

คิดถึงเธออยู่เสมอ

3 ธันวาคม 2555 19:33 น. - comment id 1252028

แก้วประเสริฐ

4 ธันวาคม 2555 14:40 น. - comment id 1252056

คุณ คิดถึงเธออยู่เสมอ

        ขอบคุณมากครับ ผมก็เช่นเดียวกันรำลึก
นึกถึงเธออยู่ว่าเหตุใดยังไม่เข้ามาเยี่ยมอีกทั้ง
ที่เรายังคิดถึงกันอยู่เสมอ  ขอบคุณ รักเสมอ

                 แก้วประเสริฐ.