๏ สร้อยสายฝน ๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ ยังหยาดหยดรดรินมิสิ้นสาย
จากสุดปลายเวิ้งฟ้าสุดตาเหลียว
พร่างพรมช่อไสวแต้มใบเรียว
โลมไล้เกี่ยวสร้อยสายเข้าหมายมาลย์
แม้บางดอกร่วงหล่นลงบนพื้น
ยังโปรยชื้นฉ่ำสายมิกรายผ่าน
ต่างภู่ผึ้งคราหมดสิ้นรสตาล
มิย้อนกาลผ่านกรายมาชายตา
ปล่อยกลีบบางซบดินรานกลิ่นสี
เพียงธุลีซากงามอันทรามค่า
มีเพียงสายฝนอาบลงทาบทา
หน่วงเวลากร่อนยุ่ยเป็นขุยดิน
หวังสร้อยสายเย็นฉ่ำของน้ำฝน
โลมดวงมนชื่นฉ่ำดั่งลำสินธุ์
ชะล้างเถ้าขื่นขมที่ถมจินต์
จนหมดสิ้นรอยกรรมที่จำแลง
**สายวสันต์บรรเลงบทเพลงกล่อม
โอนหยาดเย็นอาบย้อมประนอมแหล่ง
ผ่านแล้วเล่าเพลาร้อนให้ผ่อนแรง
จนทุกแห่งทรวงขื่นค่อนชื่นบาน**
ฝากทุกถ้อยบริบทแฝงหยดหยาด
เข้าหมายมาดฉันทาแทนตราสาส์น
กรองพากย์ถ้อยร้อยเรียงประเดียงกานท์
เข้าล้อมมานหวานชื่นมิขื่นทรวง
แน่นหนาสายฝนหลั่งประดังหล้า
ฤๅเทียมหนึ่งพันธนาคราแหนหวง
ที่พันเกี่ยวเหนี่ยวคล้องใจสองดวง
ตราบสิ้นช่วงรอบกาลที่ผ่านวน
ยังหยาดหยดรดรินทุกถิ่นที่
เถื่อน - ธานีพร่างพรายสร้อยสายฝน
เปรียบอาทรอาลัยจากใจคน
สิ้นช่วงชนม์รานร่างมิร้างลา ๚ะ๛