ภูติพรายรำพัน

บุญเพิ่ม

ภูติพรายรำพัน
(กลอน ๖)
"อาทิตย์  ลับลา   ฟ้าแล้ว
นกแจ้ว  ร้อยเรียง เสียงสั่ง
กระพือ   ปีกวับ   กลับรัง
สู่หวัง    นิทรา   ราตรี
เยียบเย็น  อีกครา  ป่าเขา
ลมเบา  พัดพา  ครานี้
มืดใน   ไม้ดง   พงพี
คล้ายมี  วังเวง เพลงมา
เสียงวิ่ง  ซอกแซก  แหวกผ่าน
หรือสาส์น  จากเจ้า  เขาป่า
ว่าใคร   ใดเที่ยว   เลี้ยวมา
จงอย่า  หวาดหวั่น  มั่นคง
เพราะยิ่ง   มืดรอบ  ครอบค่ำ
สูง-ต่ำ   เสียงต่าง   ดังส่ง
คนอาจ  ข่มใจ   ไม่ลง
ขนตรง  ชูชัน หวั่นกลัว
นกอาจ สำเนียง เสียงแปลก
ใจแตก  คนสั่น  กันทั่ว
ชะนี   ร้องมา  ระรัว
เรียกผัว  มาอยู่  คู่เคียง
เสืออาจ  กรรโชก  โฮกเล่น
เสริมเด่น  ให้ลือ ชื่อเสียง
หมูป่า  หมีช้าง   ข้างเคียง
มองเมียง รื้อเล่น  เต็นท์คน
อยากเอ่ย  คำเอื้อน  เตือนไว้
ถึงผู้    มาใน  ไพรสณฑ์
อย่ามัว   พูดมาก  ปากตน
ไม่สน  เจ้าป่า  ฟ้าใด
ควรเข้า  มาหา  ความรู้
เชิดชู   ดีงาม   ตามใฝ่
พูดมั่ว  นั้นอาจ  พลาดไป
เป็นภัย  หลงทาง ปางตาย
ให้เกียรติ  ป่าเขา   เจ้าที่
ปาร์ตี้   จัดกัน  มั่นหมาย
ของกิน  นำมา  ท้าทาย
เซ่นไหว้   ตูด้วย  ช่วยกิน!"
                   อริญชย์
              ๒๒/๗/๒๕๕๕