เหตุเพราะสายฝนยังโปรยปราย ดินอมน้ำมากมายจึงคายบ้าง กบอึ่งระบึงร้องกึกก้องบาง พอรุ่งสางไก่ขันทั้งสั่นเทา ความชุ่มฉ่ำแฉะชื้นในคืนฝน ดอกราตรีร่วงหล่นบนความเหงา ในบ้านเรือนรั้วกั้นคั่นเขา-เรา แบ่งพื้นที่ความเศร้าเท่าเท่ากัน แม้มีลมพัดบ้างในบางช่วง หวังบางใครคอยห่วงแม้เพียงฝัน เหตุเพราะฝนปรอยจางอยู่อย่างนั้น เพราะฉะนั้นฉันจึงเหงาอยู่อย่างนี้ เหตุเพราะสายฝนหลั่งถั่งท้นท้วม พารั้วกั้นกองรวมเป็นบางที่ แต่ละเรือนแต่ละร่างต่างรู้ดี แต่ละคนต่างพาทีและพึ่งพา อาจเป็นเพราะสายฝนยังโปรยปราย และแม่น้ำทุกสายจึงไหลบ่า รั้วเคยกั้นเขา-เราตลอดมา จึงเสียท่าล้มทั้งเคยยั่งยืน ศักดินาความเหงาเขา-เราแบ่ง เส้นความเศร้ารุ้งแวงพ่ายแรงคลื่น ต่างเคยแบ่งกันเหงา-เศร้าบางคืน ผลัดกันร้องร่ำสะอื้นคืนเดียวกัน เหตุเพราะสายฝนยังโปรยปราย แต่ตะวันยังส่องฉายฝ่าเมฆกั้น แม้แม่น้ำท่วมบ่ากว่าหลายวัน มิตรภาพเธอ-ฉันกลับบรรเทา
กวีปกรณ์ 21 ก.ค. 2555 23:36 น. - ID 145110 
1231
0
0
22 กรกฎาคม 2555 07:47 น. - comment id 1239274
โอ้โห เยี่ยมมากๆท่าน อยากแต่งแบบนี้ได้บ้างจัง
22 กรกฎาคม 2555 08:50 น. - comment id 1239282
23 กรกฎาคม 2555 05:49 น. - comment id 1239379
พี่สุริยันต์ ผมว่าพี่แต่งได้และดีกว่าผมเยอะครับ ลองๆ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
