ลานเทวา

24 กุมภาพันธ์ 2555 10:07 น. - comment id 1226025

โสวนิจย์

24 กุมภาพันธ์ 2555 11:56 น. - comment id 1226045

 ชอบมากๆเลยค่ะ สะใจจัง คนสมัยใหม่ยุควัตถุนิยม ก็จะเป็นเช่นนี้แหละ..

สุนทรวิทย์

24 กุมภาพันธ์ 2555 12:58 น. - comment id 1226057

งั้นสะสมวันละบาทละกัน มากขึ้นหน่อย
ขอบคุณคติดีๆครับ

เฌอมาลย์

24 กุมภาพันธ์ 2555 15:43 น. - comment id 1226127

จมๆลอยๆค่ะ

แก้วประเสริฐ

24 กุมภาพันธ์ 2555 16:49 น. - comment id 1226168

    ผมขอแนะนำอย่างหนึ่ง กลอนบาทหนึ่งมีสี่บท
ควรแยกออกหรือหากจะเขียนติดกันควรย่อหน้า
ไว้  แต่เพื่อให้คนอ่านไม่ยุ่งยากควร เว้นบรรทัด
ต่อหนึ่งบทก็จะงามจ้า จะเอาแบบหนังสือกลอน
นิยายไม่ได้หรอกนั่นเขาก็จะเว้นย่อหน้าไว้เหมือน
กัน แต่ควรเป็นเรื่องราวยาวๆนะ อย่าว่ากันก็แล้ว
กันนะครับ รักเสมอ

                แก้วประเสริฐ.

บุญพร้อม

24 กุมภาพันธ์ 2555 17:49 น. - comment id 1226177

ผมเพิ่งทดลองเขียนกลอนและใข้คอมได้เมื่อตอนอายุผม65พอดีพื้นฐานการศึกษาก็แค่ป4ใจรักประกอบความวังเวงในชีวิตทำให้มาถึงตรงนี้  ก็ขอบคุณในน้ำใจเพื่อนๆที่มีให้   ขอบคุณ  คุณแก้วที่มีน้ำใจผมจะพยายามทำตามที่แนะนำครับ

คนกรุงศรีฯ

24 กุมภาพันธ์ 2555 22:28 น. - comment id 1226207

น่าจะเป็น  กลอนหนึ่งบท  มีสี่บาท หรือสี่วรรคกระมังครับ เรียก สดับ  รับ  รอง  ส่ง ใช่ไหมขอรับ

สมัยเด็ก เคยจำได้ ว่า
มีสลึง พึงปรรจบ ให้ครบบาท
ไปตลาด ฟาดให้เกลี้ยง มิให้เหลือ

พจนา/หนังสือ

25 กุมภาพันธ์ 2555 09:20 น. - comment id 1226272

น้อยคนที่จะไม่เป็นหนี้ คนเป็นหนี้คือคนมีเครดิต
อรุณสวัสดิ์ครับ   

ศรีสมภพ

25 กุมภาพันธ์ 2555 11:38 น. - comment id 1226297

ค่าแรงแค่สองร้อย
ข้าวแกงจานละห้าสิบ
ขูดเนื้อเถือเลือดซิบ
จะหยิบซื้อถืออย่างไร ?

สุนทรวิทย์

25 กุมภาพันธ์ 2555 15:57 น. - comment id 1226334

คุณพี่บุญพร้อมครับ
ขออนุญาติเรียกพี่ เพราะพึ่งรู้ว่าคุณพี่อวุโสกว่าผม ทีแรกนึกว่าอ่อนกว่าผมซะอีก
ถ้าคุณพี่จบแค่ป.4 แล้วเขียนกลอนได้ขั้นนี้ ผมขอยกย่องจริงๆครับ เพราะบางคนเรียนสูงถ้าเขาไม่รักร้อยกรองก็เขียนไม่ได้ครับ สำหรับมิตรสหายผู้มีน้ำใจทุกท่านที่ได้ถ่ายทอดความรู้ให้แก่กัน ถือว่าทำคุณประโยชน์แก่วรรณกรรมมากครับ

สุนิสา สรสิทธิ์

25 เมษายน 2555 19:33 น. - comment id 1231357

มีสลึงพึงบรรจบ  ให้ครบบาท
แลัวกี่ชาติจึงจะพบ  ครบล้านนี่
คลำกระเป๋าแค่หนึ่งพัน ยังไม่มี
ก็วันนี้จะต้องจ่าย   อีกหลายพัน
ค่าผ่อนรถผ่อนบ้าน  จิปาถะ
อีกเลี้ยงพระลูกชาย  ดวงใจฉัน
จะถอยรถไปซื้อข้าว  อ้าวน้ำมัน
ยืนขาสั่นเพราะวิตก โอัอกตู
เพื่อหน้าตาที่วาดฝัน  ในวันหน้า
จำตัองหาสักร้อยพัน  ฉันต้องกู้
ไม่เคยเป็นหนี้สิน   จะลองดู
ที่รู้รู้เพื่อนก็เป็น   เหมือนเช่นกัน
ปีต่อมาบ้านเริ่มหด  รถก็เปลี่ยน
ดูเหมือนเกวียน    ยิ่งคิดไป  ให้ขบขัน
บ้านเคยอยู่สุขสบาย   กลับกลายพลัน
เป็นเพิงกั้นสังกะสี  เพราะหนี้ไง