เหมือนพายุ ประทุเดือด ไม่เหือดหาย เหมือนร่างกาย คล้ายรุ่ม กลุ้มจริงหนอ เหมือนฝุ่นปลิว พัดเข้ามา น้ำตาคลอ เหมือนว่าท้อ ก็พลันฮึด ในอึดใจ เมื่อความรัก ประจักษ์ มาทักทาย มิรู้ได้ ครั้งสุดท้าย อยู่ที่ไหน ลืมทุกสิ่ง ทิ้งตัวตน บนห้วงใจ ตกอยู่ใน ภวังค์รัก นักเดินทาง เหมือนเดินอยู่ รู้ว่าเดิน เพลินลืมเหนื่อย มันไม่เมื่อย เดินเรื่อยทน จนรุ่งสาง ไม่รู้หิว รู้ตื่นหลับ รู้จับวาง เหมือนเคว้งคว้าง ท่ามกลาง น้ำค้างพรม เมื่อรักมา ตามประสา คนมีสุข จะลืมทุกข์ ปลุกแต่ใจ ให้สุขสม ลืมกระทั่ง คำด่าก่น หรือคนชม จำแค่เพียง เสียงสายลม ร่มฤทัย จะหยุดได้ ก็เมื่อใจ นั้นไร้รัก จะประจักษ์ ก็เมื่อรัก จักสลาย จะรู้ตื่น รู้ขื่นช้ำ กระหน่ำกาย เมื่อรักสลาย กลายเป็น เช่นลมลวง
miss.honney 31 ธ.ค. 2554 11:52 น. - ID 143139 
1174
1
0
31 ธันวาคม 2554 12:11 น. - comment id 1219491
ความรักนั้นงดงามยามพบรัก สองใจมักห่วงหาอาทรฝัน ยามเลิกรักร้างลามาลืมกัน ปล่อยคืนวันผ่านไปไม่ระทม อย่ายึดติดกับใครให้เศร้าหมอง ถ้าเรามองด้วยใจไม่ขื่นขม รักตัวเองเห็นค่าน่าภิรมย์ โลกรื่นรมย์แค่ใจอภัยกัน
31 ธันวาคม 2554 12:15 น. - comment id 1219492
จริงอย่างนั้น ฉันก็เห็น เช่นนั้นด้วย เมื่อรักฮ่วย ก็ไม่ช่วย ให้สุขสันต์ ยามเลิกรัก ร้างลา มาลืมกัน เป็นเช่นนั้น ทุกวัน ไม่ผันแปร
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
