กรต

30 พฤศจิกายน 2554 21:02 น. - comment id 811343

เอาอีกแว้ว....เศร้าอีกแว้ว...
เด๋วปั๊ด ยึดใบประกอบการเหงาคืนเรย อิอิ 

จิงด้วย... ในบาทสุดท้าย...
เคยคิดเหมือนกัน "ทำไม เราต้องเป็นเรา"
แระก็มอง ผู้คน ที่เห็นทุกวัน เห็นเป็นพันๆ เป็นหมื่นๆคน
แล้วก็แว๊บหนึ่งในใจ เหมือนไฟแฟล็ซตลอดๆ " ทำไม??  เราต้องเป็นแค่เรา"
ไม่รู้...คุงก้าวจารู้สึกแบบนี้ป่าว...

มันเป็นคำถามประจำตัว...ไม่มียารักษา
ความเข้าใจ ก็รักษาไม่ได้...เพราะรู้แล้วว่าทำไม?
แต่ใจมันดันคิดของมันเอง...ตลอดๆ 

งงอ่ะป่าว...
คำตอบ มันคงอธิบายได้ด้วยความสงสัยของปลาตัวหนึ่ง...
ที่บ่นว่า.."ทำไม ตรูต้องอยู่แต่ในน้ำ..."
ปลาอีกตัวก็เรยบอกไปว่า...
" ก็แกรเป็นปลาไง"
ปลาตัวนั้น ก็เรยบอกว่า..."ตรูรู้แว้ววว ข้อนั้นง่ะ เพียงแต่สงสัยว่า ทำไม ปลาต้องอยู่แต่ในน้ำ อ่ะ"
ปลาอีกตัวเรยเบะหน้า...แล้วบอกปลาตัวนั้นว่า 
"ตรูเข้าใจในสิ่งที่แกรสงสัย แต่ตรูตอบไม่ได้
เพราะ สิ่งที่แกรสงสัย มันเป็นแค่ความรู้สึก อ่ะ 
งั้นตรู ไม่หาคำตอบ แระ ขอเป็นเพื่อน
ที่หายใจเข้า ด้วยอากาศที่ออกมาเหงือกของแกร แระกัน"



สมมติ ว่า เม้นท์ อันถัดไปแว้ววว...อิอิ

พระองค์หนึ่ง เห็น สีกา เดินวนไปมา
จึงเอ่ยถาม
โยม ทำไมถึงมาเดินวนอยู่อย่างนี้เล่า

สีกามองพระองค์นั้น...
ก็พูดลอยขึ้น...

"บางครั้ง...เราเดินอยู่บนรองเท้า...
เรารู้ว่ามีกรวดดินหินทราย อยู่ใต้รองเท้า... 
เราได้แต่คิดว่า...สิ่งๆนั้นมันมีอยู่...
แต่ไม่รู้ขนาด ลักษณะ ที่แท้จริงของสิ่งๆนั้น
ต่อเมื่อเราถอดรองเท้าเดิน...
เราจึงจะได้รู้ ว่าสิ่งนั้น มีเหลี่ยมคม เล็กใหญ่ แตกต่างกันไป"

พระองค์นั้นได้ฟัง จึงเอ่ยขึ้น...

"และใจเราก็ถามต่อไปอีกว่า 
มันมาได้อย่างไร??
มันเกิดได้อย่างไร??...

ตราบใดที่คำถาม เกิดแต่ความรู้สึก...
ไม่มีคำตอบ นะดีแล้วโยม...
ใส่รองเท้า แล้วเดินต่อเถอะ..." 

วลล.

30 พฤศจิกายน 2554 17:14 น. - comment id 1216568

สวัสดีจ้า.....


ใครบอกล่ะจ้ะ   น้องสาวก็อยู่ใกล้ ๆ  นี่งัยจ้ะ


คิดถึง....

จวว

30 พฤศจิกายน 2554 17:14 น. - comment id 1216569

มาเมืองลิงให้ว่องเลย
จะได้หายโดดเดี่ยว

ยาแก้ปวด

30 พฤศจิกายน 2554 17:18 น. - comment id 1216570

ภาพ
ปีกนก ดวงตา หนังสือ.....

แปลปริศนาภาพ

เป็นภาพนักเรียนใกล้สอบกะลังหาทางโดดเรียนหนีสอบ....คริ คริ



 โดดเดี่ยวแบบนี้เป็นเด็กลิเว่อร์ไม่ได้นะเนี่ย

เพราะลิเว่อร์บอก

"You will never walk alone"

วลล

30 พฤศจิกายน 2554 17:30 น. - comment id 1216573

หวัดดีจ้าสาว ๆ   วันนี้ได้ที่  1  ด้วยวุ้ย....
คิดถึงทุก  ๆ  คนน้าตะเอง......

  สองนิ้วสู้ ๆ  

จวว

30 พฤศจิกายน 2554 19:20 น. - comment id 1216581

http://glitter.kapook.com/category.php?lang=th&category_id=16

จวว

30 พฤศจิกายน 2554 19:23 น. - comment id 1216582

แว๊กๆๆ ลบข้างบนที

ร้อยฝัน

30 พฤศจิกายน 2554 21:22 น. - comment id 1216590

เศร้านะเนี่ยนะ
ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก

การัณยภาส

1 ธันวาคม 2554 02:56 น. - comment id 1216605

แวะมาให้กำลังใจค่ะ

นพพร อิอิ

1 ธันวาคม 2554 08:31 น. - comment id 1216615

กำลังใจได้ไปเยอะแล้ว
ขอเป็นกำลังงานให้นะ...

ก้าวที่...กล้า

1 ธันวาคม 2554 10:25 น. - comment id 1216621

ขอบคุณนะคะ

การเจ็บป่วยทางความรู้สึก
ที่มันตกตะกอนนอนนิ่งๆค้างคาอยู่
ยามที่มันตื่นขึ้นมาก็เหมือนกับจะทบเท่าทวีคูณ

จนบางครั้งถึงกับกลัวว่า
ในความรักอาจทำได้แค่เพียงประทัง
แต่ไม่สามารถเยียวยาให้บรรเทาเบาบางลงได้

เพียงพลิ้ว

1 ธันวาคม 2554 11:02 น. - comment id 1216623

จวว

1 ธันวาคม 2554 12:36 น. - comment id 1216633

แก้วประภัสสร

1 ธันวาคม 2554 13:48 น. - comment id 1216640

ถึงพี่จะคุยไม่เก่ง เอาใจคนไม่เป็น

แต่ก็อยากฟังและแบ่งปันความรู้สึกของน้องเสมอนะคะ

โคลอน

1 ธันวาคม 2554 14:14 น. - comment id 1216648

"ในวันที่โดดเดี่ยว"

เคยเป็นบ่อยเหมือนกันนะ ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนเป็นเพื่อนสนิทชิดเชื้อกันมาแต่ชาติปางไหนเลย

จนหลายครั้งลองนึกทบทวนดูว่า ความรู้สึกนี้มีอิทธิพลกับชีวิตเรา ขนาดจะบันดาลความเศร้าให้แทรกซึมเข้ามาในชีวิต จนกลบความอบอุ่นรอบตัวเราไปได้เชียวหรือ

สุดท้ายก็เลือกที่จะกางแขนรับอ้อมกอดอันอบอุ่น มิตรภาพ รอยยิ้มที่คุ้นเคยมากมาย ที่มีความหมายมากกว่า "น้ำตา" ที่เมื่อมีวันไหล ก็มีวันเหือดแห้งได้...ใช่เปล่าจ๊ะ "ก้าวที่กล้า"

ก้าวที่...กล้า

1 ธันวาคม 2554 14:31 น. - comment id 1216652

ขอบคุณนะคะ

ที่ทำให้รู้ว่า
ในวันที่โดดเดี่ยว 
ก็ไม่เดียวดายซะทีเดียว

กรต

1 ธันวาคม 2554 14:39 น. - comment id 1216654

^
^
^
อ่ะจึ๋งๆๆ...

วันหลัง...ก็อย่าโดเดี่ยว จิ...
โดดคู่ ดูมั่ง อิอิ 

จวว

1 ธันวาคม 2554 14:41 น. - comment id 1216655

^
^
วอนแระกีร์

ลชร

1 ธันวาคม 2554 14:46 น. - comment id 1216660

โดดคู่นี่ พูดถึง ปาท่องโก๋ป่ะ 

ลชร

1 ธันวาคม 2554 14:47 น. - comment id 1216661

๒๐

ขอนะ ก้าวฯนะ 

กรต

1 ธันวาคม 2554 14:50 น. - comment id 1216662

ถึง นพพร...

ไม่อยากให้ นพพร เศร้า...ง่ะ...
ไม่อยากเหง ร้องไห้...
เด๋วน้ำไม่แห้ง อิอิ อุ๊ย 
ล้อเล่งๆ...

วันเวลา...มันเป็นของๆเรา...
เรามีร่างกายเปงสมบัติ...
เรามีจิตใจเป็น...เครื่องชี้วัด ฟาร์มสุข...
ฟาร์มทุกข์....

ในขณะที่ เวลา เป็นของเรา ก็เป็นของใครต่อใครด้วย...
หลายๆใคร หลายๆคน...ต่างก็ดิ้นรน...
พบทุกข์ บ้าง สุขบ้าง...

ก็อย่าให้เวลา ของเรา...มันสลายไปโดยที่เราไม่รู้วิธีใช้มันจิ...

ก้าว จะไม่กล้า ได้ไง...
ม่ายถูกต้อง.......
สิ่งที่เกิดขึ้น...เป็นความเป็นไป...ทั้งสิ้น...
อย่าให้ความเป็นไปใดๆ...มาฉุดให้ นพพร...
แหง๊ก อยู่กะที จิ...
แระแม้ว่า...คุงก้าวจาไม่...ยอมลุก...ไปไหน...
ก็ต้องทำความรู้จักกะ ความนิ่งให้ดีจิ...

ใครบอกว่า "โดดเดี่ยว" 
เด๋วจาโดดขี่หลัง ให้ดู...กึ๊ยๆ 

กรต

1 ธันวาคม 2554 14:52 น. - comment id 1216663

ป๊าดดดหน้า  ตาเฉย...
ไม่เคยโดน เข่าคู่ ซะแว้ววว....ป้าโค...

ลชร

1 ธันวาคม 2554 15:03 น. - comment id 1216666

วอนซาแว๊วตาฯ

เดี๊ยะเจอะหนุมานถวายแหวน

ตาทอง

1 ธันวาคม 2554 15:09 น. - comment id 1216667

รายยยย...
ถวายถึง...ยืดมือสุดๆ จิ...ป้าโค 


แค่พุงเอง....โหน่ยๆ จาถวายแหวน...ป๊าดดๆๆๆ...

ลชร

1 ธันวาคม 2554 15:11 น. - comment id 1216668

คนเรายิ่งแก่ตัวยิ่งหด....

คิดเรอะแค่นี้จะม่ายถึง(ก้มมองตาทอง) 

ตาทอง

1 ธันวาคม 2554 15:24 น. - comment id 1216670

ว่าแว้ววว.... เสียวสันหลัง...วูบๆ 

ยักแคระเดินผ่าน หลัง 

ลชร

1 ธันวาคม 2554 15:26 น. - comment id 1216671

เพี้ยง....ขอให้ตัวหดๆๆๆๆ


จะจับใส่หม้อแปะยันต์ถ่วงคลองแสนแสบซะเลย...

ยกป

1 ธันวาคม 2554 15:28 น. - comment id 1216673

^
^
ตัวอะไร หด ฟะ

ลชร

1 ธันวาคม 2554 15:29 น. - comment id 1216675

ตัวตาทองไงแกร 

อยากเหงป่ะ...เตรียมธูปเทียนเฟร้ย ยา 

ลชร

1 ธันวาคม 2554 15:29 น. - comment id 1216676

๓๐

กกไข่ให้นะ ก้าวฯ

พวกมือไวเยอะแถวนี้ 

กรต

1 ธันวาคม 2554 15:46 น. - comment id 1216678

เฮ้อออ.... ไข่ก้าว...ต้องตกไปอยู่ในมือ
ลิง...กาเป๋า...ก้ากกก....

เสียดายจัง...เฮ้ออออ.....

(แอบนั่งยิ้มอยู่ อ่ะป่าว) แว๊บบบบ...

ผู้หญิงช่างฝัน

1 ธันวาคม 2554 17:46 น. - comment id 1216689

ความรู้สึกโดดเดี่ยวเกิดขึ้นได้กับทุกคน..
สำหรับบางคน
ความรู้สึกนั้นกลับกลายเป็นความงดงามขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว  
บางทีความอุ่นอิ่มแม้เพียงริมหัวใจ..
มันทำให้เราสุขยิ่งกว่าการได้เข้าไปอยู่ตรงกลางเสียอีก...  เชื่อมั้ย  

din

2 ธันวาคม 2554 11:15 น. - comment id 1216786

..........

ความรู้สึกโดดเดี่ยว
เป็นสิ่งที่มนุษย์ทุกผู้ ทุกคน น่าจะได้เคยสัมผัส

การเลือกที่จะไม่เข้าใจ
แสดงว่ามันมีมากกว่าหนึ่งทางเลือก
แต่ที่เลือกทางแห่งความไม่เข้าใจ
เป็นเพราะเรากลัวความจริงหรือเปล่าน้องก้าว

ลองเลือกใหม่
ลองทำความเข้าใจอีกครั้ง 
บางทีความจริงอาจไม่โหดร้าย
และทำร้ายความรู้สึกของตัวเราเอง 
เท่ากับความคิดของเราเองก็เป็นได้

เป็นกำลังใจให้จ้ะ

................

กรต

2 ธันวาคม 2554 20:43 น. - comment id 1216884

หายเศร้าไวไวน้า...

ชงกาแฟ เอาใจๆๆ อิอิ 

ก้าวที่...กล้า

3 ธันวาคม 2554 10:34 น. - comment id 1216896

ขอบคุณค่ะ :)