หนูอยากเป็น หมอใหญ่ เมื่อภายหน้า เพื่อรักษา เอ็นดู ผู้ป่วยไข้ ช่วยเหลือคน ทุกข์โศก ด้วยโรคภัย ยึดมั่นใน เมตตา จรรยาบรรณ วาจาน่า ยกย่อง ของเด็กน้อย ฟังแล้วพลอย นิยม ชมสร้างสรรค์ ขอให้หนู สมหวัง ดังจำนรรจ์ ได้แบ่งปัน มุทิตา เอื้ออาทร เขาเป็นหมอ สมใจ ในวันนี้ แต่ไม่มี ความคิด จิตเช่นก่อน อุดมการณ์ สูญหาย คลายสังวร สวมคราบ วณิชชากร มุ่งถอนทุน สังคมเปลี่ยน คนเปลี่ยน ต่างเลียนแบบ ใจคับแคบ แข่งขัน กันหัวหมุน ปณิธาน สลาย กลายเป็นจุณ หลงหมกมุ่น เพลิดเพลิน แต่เงินตรา เมื่อวัตถุ ครอบงำ ชี้นำได้ คนจึงไร้ หิริ กิเลสหนา ต่างคนต่าง ปลาบปลื้ม ลืมจรรยา หันบูชา รูปธรรม ความร่ำรวย
19 พฤศจิกายน 2554 21:25 น. - comment id 1215483
ดีนะที่เราเป็นหมอน้อย นี่ก็เพิ่งกลับจากรพ สนามนนทเวชคลีนิค ช่วยน้ำท่วม
19 พฤศจิกายน 2554 22:16 น. - comment id 1215484
โกรธไหม ถ้า บอกว่ามีชิงสัมผัสนะเจ้าคะ
20 พฤศจิกายน 2554 06:45 น. - comment id 1215498
ขออภัยคุณmemoriumครับที่พาดพิงโดยไม่เจตนา เขียนเรื่อยเปื่อยไปตามอารมณ์ อย่าโกรธนะครับ
20 พฤศจิกายน 2554 06:48 น. - comment id 1215499
ขอบคุณๆคนกรุงศรีอย่างมากครับที่เตือน ผมแก้ไปแล้วครับ เตือนได้ตลอดนะครับ ผมเขียนผิดปล่อยครับ
20 พฤศจิกายน 2554 07:14 น. - comment id 1215503
แก่แล้ว หรือแก้แล้ว แล้วมันหมดที่ไหนหล้า ก็คงเสนอแนะได้แต่ คุณสุนทรวิทย์นี่แหละ ผู้อื่นคงไม่กล้าเตือน พบบ่อยไป อย่าว่ากันนะ
20 พฤศจิกายน 2554 18:30 น. - comment id 1215534
ทั้งแก่ทั้งแก้พร้อมกันครับ เหลือคำว่า"เปลี่ยน"ใช่ไหมครับ ถ้าเป็นคำนี้ ผมเห็นว่าอ่านแล้วไม่สะดุดอะไร แต่ถ้าเป็นคำอื่นกรุณาชี้แนะด้วย ผมชักจะแก่เกินแกงแล้วครับ ยังงงอยู่ครับ
20 พฤศจิกายน 2554 21:05 น. - comment id 1215549
จรรยาบรรณ...จารึก ผลึกเห็น ,,,,,,,,,,,
20 พฤศจิกายน 2554 21:55 น. - comment id 1215552
ถูกต้องครับ จรรยาบรรณ ที่ปรารภ เพียงสบตา ขอรับเจ้านาย เรียกว่าสองเด้งเลยก็ได้ขอรับ
21 พฤศจิกายน 2554 16:58 น. - comment id 1215638
อ๋อ รู้แล้วครับ ถ้าอย่างนี้ผมผิดบ่อยครับเพราะตัวเองไม่ได้เข้มงวดขนาดนั้น ขนาดเตือนมา ยังนึกไม่ออกเลยครับ แสดงว่าของเก่าที่เขียนไปต้องมีผิดพลาดบ่อยแน่นอนครับ ขอบคุณที่เตือนครับ ต่อไปจะพยายามขัดเกลาก่อน แต่ถ้ายิ่งเป็นกลอนตลก ผมไม่ค่อยเข้มงวดใหญ่เอาสนุกเข้าว่า อย่าตำหนิกันนะครับ หยวนๆกันไปละกัน จุ๊ฟๆ เออ..เรื่องหน้าแตกนี้อย่าไปแฉให้ใครฟังนะรู้ถึงไหนอายถึงนั่นทั้งคุณคนกรุงศรีและหนูหทัย ตอนนี้ขอตัวไปเย็บหน้าก่อนครับ