ดวงจันทร

12 พฤศจิกายน 2554 13:50 น. - comment id 1214772

cicada

12 พฤศจิกายน 2554 14:09 น. - comment id 1214773

บทกลอนไพเราะมาก...
แต่อ่านแล้วแซมเศร้าเชียวค่ะ...

ขอให้ทุกๆ คนปลอดภัยนะคะ

แซมค่ะ

กุ้งหนามแดง

12 พฤศจิกายน 2554 14:16 น. - comment id 1214774

อยากให้เหตุการณ์ปกติ มีความสงบสุข และบทกลอนหวานๆ กลับมาเหมือนเดิม..

ศรีสมภพ

12 พฤศจิกายน 2554 22:14 น. - comment id 1214821

กี่คน กี่ชีวิต ที่ปลิดสิ้น
กี่หยดเลือด ชโลมดิน ผองถิ่นนี้
กี่ปี กี่ชาติ ปราศไพรี
กี่คำถาม ? คำตอบมี ที่แน่นอน

ฤๅเป็น เช่นนี้ ไม่มีจบ
ต่างต้องรบ กลบกาย เกินถ่ายถอน
ต้องดับดิ้น สิ้นไป ในกองฟอน
มันซับซ้อน ย้อนคำ ถามทำไม ?

ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าเถ้าถมกลบ                       
ไม่จบ รบรา ฆ่ากันใหญ่                               
แย่งชิงมวลชนแฝงกลใน                              
หลอกตายใจ แล้วไล่ฆ่าอย่างน่ากลัว

กี่คน กี่ชีวิต คิดจะหนี                                    
กี่วิธี กี่แผนใช้ กันให้มั่ว                               
กี่หมื่นล้านผลาญงบ กลบเข้าตัว                     
เงาสลัว ความชั่วช้า..ยังท้าทาย !

ไม่ต้องถาม.. มีคำตอบระบอบระเบิด
ทุกวี่วันมันยังเกิดเตลิดใหญ่
กลิ่นควันปืนดื่นดาษ อนาถวาย
กลิ่นความตาย..แทรกไซ้อยู่ อณูอนันต์ !

หลานเองหล่ะจะใครซะอีก

13 พฤศจิกายน 2554 03:47 น. - comment id 1214826

น้าจ๋า

มาพร้อมกับกลิ่นเขม่าปืน อิอิ

น้ำไม่ท่วมละซิ  แถวนั้น

มาชิมรสชาติน้ำนองหน่อยน้า

แต่เอ...นึกไปนึกมาน้ำนองไม่เท่าไหร่

มาชิมรสชาติขาดสิงห์ขาดใจดีกร่าน้า....

ปางตายแระเนี่ย

ส่งตรงจากชุมพรมาช่วยหลานซัก2-3ลังก็ดีนะน้า อิอิ

คนนี้ไง

13 พฤศจิกายน 2554 11:56 น. - comment id 1214869

ยังมีบทกวีหวานที่บ้านนี้้
ฝากไม่ตรีมอบให้ใช่ใครอื่่น
ผ่านคำกรองล่องน้ำยามค่ำคืน
ร้อยดาวดื่นโยงสายสู่ปลายทาง

แทนสายใยสายสวาทเอาพาดผ่าน
ผูกอีกด้านรั้งจิตมาชิดข้าง
ลืมควันปืนป่นเชื้อให้เจือจาง
แล้วค่อยวางทุกข์ร้อนค่อยผ่อนคลาย

Hathaikarn

13 พฤศจิกายน 2554 22:43 น. - comment id 1214936

ไพเราะคะ คุณลุงวิคตอเรีย

ขอคารวะ

จำกันได้หรือเปล่าคะ?

ฤกษ์(ไม่ได้ล๊อกอิน)

15 พฤศจิกายน 2554 10:28 น. - comment id 1215021

มีคำถาม ยามนี้ ไม่มีตอบ
โทษระบอบ อัตรา ความกล้าหาญ
จะเคลื่อนไหว ต้องครบ งบประมาณ
หน่วยทหาร พึ่งพา ประชาชน

ทหารกล้า ป้องนาย อยู่เมืองกรุง
เมื่อรบพุ่ง ทหารพราน หาญทุกหน
หน่วยนาวิก  โยธิน ชินอดทน
ไม่เคยบ่น เงียบสงบ รบอย่างเดียว

อยู่ทำไม กรุงเทพฯ จ้องเสพย์สุข 
ถูกเขาบุก ชิงปืน ยืนหน้าเขียว
รบเขมร ไงบ้าง ยังหน้าเซียว
ในสวนยาง ช่างเปลี่ยว น่ากลัวจัง

ส่งกำลัง แต่น้อย คอยอะไร
งบประมาณ ก้อนใหญ่ คือความหวัง
ทุกเหตุการณ์ เชื่องช้า ละล้าลัง
มีสิ่งใด บดบัง ไม่เอาจริง

ก็ให้ทรงกับทรุดไปเรื่อย ๆ