กลอนลากไป

ทุ่มเท เนรมิต ด้วยจิตรัก
สลัก อักษร กลอนสักบท
แต่งปรุง มุ่งหมาย ให้งามงด
รันทด หมดไฟ ไร้ฝีมือ

สมอง ตีบตัน พลันหยุดแล่น
ขาดแคลน อารมณ์ คมหนังสือ
ถึงอยาก พากเพียร เรียนฝึกปรือ
หัวทื่อ มิอาจ วาดลีลา
ทักษะ พจี มีอยู่น้อย
อ่อนด้อย ไม่ซึ้ง ถึงภาษา
กวีพจน์ หยดย้อย มิสอยมา
ก้มหน้า ซี้ซั้ว เขียนมั่วเอา
อ่านได้ ไม่ได้ ไม่รับรู้
หลับหู หลับตา บ้าปนเขลา
ปล่อยกลอน ลากไป คล้ายขี้เมา
ขัดเกลา มิออก ทั้งนอกใน
ดีบ้าง แย่บ้าง ต่างโอกาส
ผิดพลาด น้อมรับ ปรับแก้ไข
อย่าเบื่อ อย่าชัง อย่าฝังใจ
อ่านไป อย่าท้อ เดี๋ยวก็ชิน

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

สุนทรวิทย์ 2 พ.ย. 2554 10:09 น. - ID 142374

902

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/142374 ที่มา: สุนทรวิทย์

comments powered by Disqus

Hathaikarn

2 พฤศจิกายน 2554 10:22 น. - comment id 1213493

คารม อารมณ์ จมน้ำหาย
จิตใจ ใคร่ตาย คล้ายแดดิ้น
อักษร กลอนกานท์ ผ่านดวงจินต์
เหมือนวาด ศาสตร์ศิลป์ สิ้นอารมณ์

หลายสิ่ง ยิ่่งเกิด เลิศปัญหา
โจษจัน ปัญญา พาสะสม
ที่รู้ อยู่นิด คิดตรอมตรม
ทุกข์โศก ระทม จมดั่งธาร