อ่อนไหวในอ่อนหวาน สายธารละเรื่อล่อง เสียงลมเป็นทำนอง เรียงร้อยร้องทำนองสรภัญญะ ในพบย่อมมีพราก เกิดดับจากสัมผัสอาตยนะ รู้แค่รู้เห็นแค่เห็นเป็นสรณะ ใช้ผัสสะดูรู้แล้ววาง ในโลกวุ่นย่อมมีเงียบ ในราบเรียบย่อมมีอุปสรรคบ้าง ในอับจนย่อมมีหนทาง เพราะโลกกว้างย่อมมีดีและเลว