วารีรำพัน

ศรีสมภพ

มหาสมุทรที่สุดนั้น   คือแม่ฉันในกาลก่อน
แดดเผาเข้าก็ร้อน    สุดผัดผ่อนก่อนเป็นไอ
ก่อตัวไปทั่วฟ้า         เป็นเมฆาไม่ช้าได้
กลายตนเป็นฝนใหญ่     ลมพัดไปในแผ่นดิน
หยดน้ำฝนพรำนั้น    คือพวกฉันมั่นถวิล
ฟ้าปล่อยลอยสู่ดิน   ชโลมรินให้ดินฉ่ำ
ผืนถิ่น ดิน เขา ป่า     แอ่นอกอ้ารอท่าน้ำ
เริงร่าคราฝนพรำ     ร่วมดินน้ำ ล้ำนานมา
รากดูด หยุดพวกฉัน   มีเชิงชั้นลาดหลั่นช้า
เก็บกักอย่างนักหนา  ทุกครั้งคราที่มาเยือน
แบ่งส่วนมวลพวกฉัน   ไหลเจือจานไม่ฟั่นเฟือน
ลำธารนั้นเสมือน   ทางฉันเคลื่อนไหลเลื่อนมา
แม่น้ำนำช่วงต่อ       พาลอยคอชะลอบ่า
ผ่านเมืองมนุษย์มา   มุ่งออกท่ามหาสมุทร
วัฏจักร..วิถีฉัน       มีนมนาน บริสุทธิ์
ตราบที่มีมนุษย์    เริ่มยื้อยุด..ฉุดฉันไว้ 
พวกเขาเข้าห้ำหั่น    ตัดโค่นฟันกันยกใหญ่
ขุดถม ล้มป่าไม้     ล่มสลาย ไม่นำพา
โลกจึงร้อนไม่ผ่อนพัก  เผาแม่หนักผลักขึ้นฟ้า
มรสุมรุมเข้ามา     เพิ่มฝนฟ้าหนักกว่าก่อน
มวลฉัน นั้นมากขึ้น    ป่าไม่ฟื้นผืนแล้งร้อน
รากดูด หยุดฉันก่อน     ร้างสลอนราบสลาย 
เขื่อนต้าน ฉันยิ่งคลั่ง   เพิ่มพลังโถมถั่งใหญ่
แม่น้ำสุดช้ำใจ    รับไม่ไหวใหญ่เกินตัว
มนุษย์รุดหน้ากั้น  เสริมขอบคัน..ฉันปวดหัว 
มหาสมุทรไกลสุดตัว  เจอคันทั่ว ฉันมั่วทาง
นับนานกักฉันอยู่   มนุษย์รู้ สู้ กั้น ขวาง
ขัดแย้งทุกแห่งทาง  แบ่งฟากฝั่ง ไม่ฟังกัน
มนุษย์เอ๋ย ! ขอเอ่ยทัก  มวลน้ำมากเกินกักกั้น
เปล่าดาย ใยโง่กัน  แค่ปล่อยฉันปัญหาหาย
มหาสมุทร ..ที่สุดนั้น  คือบ้านฉัน ฉันต้องไป
คิดถึงแม่  ถูกแช่ไว้      ปล่อยฉันไป ! ไม่ไหวแล้ว !
กั้นกันใหญ่  ..ใยโง่จัง !   ฉันจะพัง  ..ฉันจะไป ! ( ไม่ไหวแล้ว )