ในความทุกข์ยังมีความสุข

อนงค์นาง

ทุกข์เพียงใดใจเราเฝ้ากำหนด 
เพราะละลดปล่อยไปไม่ยึดฝัน 
ทุกสิ่งมีเกิดดับกับชีวัน 
อดทนฟันฝ่าไปไม่ท้อใจ 
อาจลำบากยากเข็ญล้วนเป็นทุกข์ 
อาจล้มลุกคลุกคลานปานศึกใหญ่ 
ขอสติตั้งรับกับผองภัย 
จะมีชัยด้วยใจที่อดทน 
มองสายน้ำเชี่ยวกราดขาดสติ 
เพราะทุกวินาทีมีสับสน 
ต้องเตรียมตัวหนีก่อนอย่าร้อนรน 
อย่ารอจนน้ำมาค่อยลาไป 
จัดสิ่งของให้พร้อมอย่ายอมแพ้ 
ขึ้นภูแห่กางเต้นท์หนาวเย็นไหว 
นอนดูดาวพราวพร่างกระจ่างใจ 
ภูเขาไหนยังว่างปล่อยทางเดิน 
อพยพทุกคนอยู่บนเขา 
ร้อนหนาวเราไม่รอขอเดินเหิน 
ไม่ีมีรถใช้ขาพาเพลิดเพลิน 
ยายยิ้มเดินคนเดียวไม่เปลี่ยวใจ 
น้ำท่วม อย่างนี้ ทำไมเราไม่เปลี่ยนวิถีชีวิตให้เหมือนยายยิ้ม อยู่กับป่าเขาลำเนาไพร เพราะคนเราสร้างความเจริญ สะดวกสบายมากเกินไป ทำลายธรรมชาติ ถ้าเมืองจะจมน้ำ จะต้องกู้เงินแสนล้านมาเพื่อให้ละลายไปกับน้ำอีกในกี่ปีข้างหน้า เป็นหนี้ไม่จบสิ้น 
อยู่กันแบบยายยิ้มดีกว่า พอเพียงและเพียงพอ ปล่อยทุกอย่างให้เป็นหนี้ศูนย์ แล้วเริ่มต้นใหม่ ทุกคนไม่มีหนี้ ไม่มีเทคโนโลยี่ ไม่มีรถ ไม่มีโรงงานอุตสาหกรรม ไม่มีควันพิษ ก่อนที่โลกจะสลายไป 
คืนธรรมชาติให้โลก คืนความวุ่นวายทั้งหลาย อยู่กันแบบคนสมัยโบราณ จับปลากิน ใครอยากนอนเรือนแพในน้ำก็นอนไป ใครอยากขึ้นเขาก็อยู่ไป ไม่ต้องก่อสร้างบ้านเรือน อาคาร เรียนหนังสือกันตามธรรมชาติ ใครมีความรู้ก็ช่วยกันสอน 
เคยดูรายการของคนที่เขาใช้ชีวิตบนเกาะ ในป่า หรือบนน้ำ เขาก็ยังอยู่ได้  ให้ทุกคนเสมอภาคกันหมด ไม่มีคนจน คนรวย