วิญญาณแม่สะอื้น

สุนทรวิทย์

แม่รักเจ้า  เช่นเจ้านี้  ที่รักลูก
			        จึงพันผูก  แต่เยาว์  เฝ้ารักษา
			    ทะนุถนอม  อนุบาล  ปานแก้วตา
			หมั่นนำพา  อาทร  สอนแนะนำ
							
               เจ้ากำพร้า  สิ้นพ่อ  แม่ก็สู้
						      รักเอ็นดู  มิให้  ใครเหยียบย่ำ
						   ถึงจนยาก  ลำบาก  ทนตรากตรำ
						ป้อนข้าวน้ำ  ลูกน้อย  คอยห่วงใย
				
              แม่คนเดียว  กล่อมเกลี้ยง  เลี้ยงลูกห้า
			        แบกปัญหา  ทุกอย่าง  สางแก้ไข
			    เร่งกระวี  กระวาด  แทบขาดใจ
		 	แอบร้องไห้  บ่อยครั้ง  หลังหมดแรง
			
         				บัดนี้เจ้า  ต่างเรียนรู้  เป็นผู้ใหญ่
					     แยกย้ายไป  ได้ดี  มีตำแหน่ง
			    สร้างครอบครัว  ยืนหยัด  ทะมัดทะแมง
					เปลี่ยนหลักแหล่ง  ทิ้งแม่อยู่  เพียงผู้เดียว
	
         			เจ้ารักลูก  เยี่ยงแม่นี้  ที่รักเจ้า
			      เหตุใดเล่า  จึงลืมแม่  มิแลเหลียว
			    ปล่อยอ้างว้าง  ตรมตรอม  ผอมซูบเซียว
			 ตายโดดเดี่ยว  ด้วยถูก  ลูกละเลย
				
         			ไยร้องเรียก  ระทม  ฟังขมขื่น
						    แม่ไม่ตื่น  อีกแล้ว  ลูกแก้วเอ๋ย
						เลิกกราบไหว้  สิ้นเปลือง  เครื่องสังวย
			ใช่ชดเชย  แม่ฟื้น  คืนกลับมา