ความรักฉันหายไปไหน จู่ๆดวงใจก็ฉงน เงียบเหงาวังเวงพิกล มืดมนอึมครึมซึมเซา เมื่อความเหงาเข้ามาเยือนถึงเรือนจิต มินานก็สนิทใกล้ชิดเหงา จะยืนเดินนั่งนอนสะท้อนเงา ภาพความหลังเก่าเก่ากระจ่างใจ สำรวมจิตรำลึกแล้วทึกทัก หลงคว้าเงาความรักมาชิดใกล้ ยิ่งคว้าเหมือนยิ่งห่างหนทางไกล แล้วก็ลาลับไปกาลเวลา ทิ้งเพียงซากความหลังไว้รำลึก ในภวังค์ยังรู้สึกโหยหา รักเฝ้าเพียรปรุงแต่งทรมา หลงไขว่คว้าพร่ำพรอดไล่กอดเงา ความรักฉันหายไปไหน มันหล่นหายจากใจ....ความเงียบเหงา ดอกไม้บานผ่านพ้นทนซึมเซา กลีบแห้งเฉาร่วงโรยลงโปรยดิน ก็มิต่างรักฉันซึ่งเคยมี แต่ยามนี้กลับหายมลายสิ้น เหลือเพียงใจแห้งโหยโรยริน รักโบยบินจากลาจะคว้าใด และแล้วความรัก คือสิ่งที่ประจักษ์ว่าใช่ แท้ก็เงาหลอกลวงทั้งดวงใจ คิดหวามไหวอยู่ในฝันวันเวลา ความรักฉันจึงมิหาย เพราะมิเคยย่างกราย ผ่านมาหา แค่เพียงใจสับสนบนเวลา ที่เหว่ว้าเหงาหงอย...เหมือนคอยใคร...
14 กันยายน 2554 20:31 น. - comment id 1208089
บางครั้งเราก็มัวแต่มองไปข้างหน้าจนมองไม่เห็นเงานะคะ
15 กันยายน 2554 07:20 น. - comment id 1208119
ขอให้มีกำลังใจ..
15 กันยายน 2554 16:32 น. - comment id 1208167
ความรักอยู่รอบตัวกัน ทุกคืนและวันไม่มีเหงา รักสรรพสิ่งบนโลกเรา รักภูเขาต้นไม้และสายธาร เจ้าค่ะ
17 กันยายน 2554 20:19 น. - comment id 1208312
ความรักมิได้หายไปไหน เพียงแต่ในใจรู้สึกสับสน ความรักมักชอบเล่นกล กลัวเจ็บจนมิอาจอยู่ต่อไป กลัวภาพความรักเก่าตามหลอกหลอน แม้ยามหลับยามนอนมิอาจจะข่มตา ตอนนี้จึงมิกล้าที่จะได้รักมาแอบแนบกาย กลัวพิษรักแก้ไม่หาย คงต้องตายสิ้นชีวา