5เมษายน2554 คือวันที่เศร้าหนัก...
ทรายกะทะเล
ตื่นลืมตาทุกยามเช้าคอยเฝ้าถาม
แม่พ่อยามเช้าทานข้าวนอนพอไหม
เสียงตอบมาว่าดีอยู่ไม่เป็นไร
ก็สุขใจได้รู้ แม่พ่อ...เพียงสุชใจ
หลังจากเก้าโมงเช้าของวันนั้น
เสียงกริ่งโทรศัพท์ดังฟังเสียงให้หวั่นไหว
พ่อออกเสียงบอกว่าอยุ่ที่ใดให้มาไว
หัวใจแม่หยุดเต้น เล่นตกใจ
แทบไม่เชื่อด้วยหูฟังต้องรีบไป
ไม่มีใครอยู่ข้างกายพลันเร่งในใจ
ต้องรีบขับให้ได้ถึงพลันไวไว
น้ำตาไหล ภาวนาขอวิงวอน
พอไปถึงรีบริ่วกิ่ว ไปหา
เจอร่างกายแม่นอนเตียงก็หลับตา
ลิ้นจุกปากตัวซีดอยู่อย่างไร้วิญญา
โอ้แม่จ๋า.....ลูกมาแล้วอย่าจากจร
...................ไว้แต่งต่อ....................