กาลครั้ง...

ผู้สัญจร

กาลครั้งหนึ่ง  
ฉันทึ่ง      ฉันขลาด    วาดหวัง
มองหา     บางสิ่ง        จริงจัง
ลุกนั่ง      ล้มกลิ้ง        วิ่งวน
เสาะหา   สิ่งใด         ไม่รู้
วนอยู่     อย่างนี้       กี่หน
วิ่งตาม    ด้วยความ   อดทน
มืดมน    หนทาง       รางเลือน 
                
กาลครั้งนั้น  
ความฝัน   ยังลอย       คล้อยเคลื่อน
เฝ้าถาม     ดวงใจ       ใยเชือน
ชานเรือน  เงียบเหงา  เศร้าใจ
ถามดาว     พราวฟ้า       ว่าเหงา
ซึมเซา       หนาวเหน็บ  เจ็บไหม         
เหมือนฉัน  ตอนนั้น       นั่นไง
ที่ใคร          ทอดทิ้ง        ยิ่งตรม            
กาลครั้งนี้  
วารี         เวลา         ยาขม 
ดวงดาว  กองไฟ      สายลม
ดุจคม     คมมีด       กรีดมา
ฉันคิด    ติดตาม     ถามไถ่
แต่ไร้     สิ่งใด        ให้หา
หรืออาจ  เกิดจาก    ชะตา
บัญชา     ให้อยู่       ผู้เดียว
กาลครั้งหน้า 
ใจล้า       เลือนราง    ทางเปลี่ยว
ต้นข้าว    ที่รอ          คอยเคียว
ยืนเหี่ยว แห้งตาย   ปลายนา
เมื่อลม    หายใจ      ใกล้ดับ
จะนับ      ถอยหลัง   หวังว่า
หากใคร   บังเอิญ    เดินมา
เมตตา     นำศพ     กลบดิน
              ------------