รอยอาดูรพูนเทวษข้ามเขตแคว้น ท่ามดินแดนดวงมนจรดบนสรวง จบสิ้นแล้วรักนี้ฤดีดวง ขวัญล่องล่วงพรากหายท่ามสายกาล เรื่อรุ้งเคยงามงดก็หมดสิ้น ห้วงกลางจินต์มืดดำเกินร่ำขาน คาบช่วงแห่งโศกเศร้าเข้ากลืนวาร อนธการโอบฟ้าคลุมป่าไพร ทุกพจน์ถ้อยรอยคำชอกช้ำจิต อิทธิฤทธิ์กรรมวางแต่ปางไหน ดลให้สบกงเกวียนวนเวียนไป เกินแก้ไขเพรงกรรมที่นำพา ร่องรอยแห่งบุพเพพลันเหหัก ร้างไร้รักมืดมนเกินค้นหา แรงถวิลเคยท้นล้นอุรา กลับมีค่าเพียงเศษกลางเจตจินต์ พญาโศกร่ำบทกำหนดพาทย์ กัมปนาทกลางมนหมายป่นสิ้น ทั้งดวงมานแหลกยับลงกับดิน กระชากวิญญานสู่ประตูกรรม เกินจักข้ามเวิ้งวัฎที่มัดล่าม คงปล่อยตามกงเกวียนที่เวียนย่ำ ว่ายวนเวิ้งโศกเศร้าที่เข้างำ ตราบเพรงกรรมทอนแรงที่แต่งทรวง ๚ะ๛
30 มีนาคม 2554 11:58 น. - comment id 1189118
......รำเพยพัดอัจกลับ..ก็ดับสิ้น ...เลือนทั่วถิ่นไร้ร่างนางผู้ไหน ...ณ ที่นี่......บัดนี้.........ไม่มีใคร ...แผ่วเพียงสายปฏิพัทธ์.....สองรัตนา .........ไพเราะค่ะคุณบินเดี่ยวหมื่นลี้...
30 มีนาคม 2554 13:30 น. - comment id 1189130
หวานแล้วจะได้หายร้อน เศร้าดูบ้างเผื่อหายหนาวใช่ไหมจ้า
30 มีนาคม 2554 15:09 น. - comment id 1189137
กรรมคือเหตุแห่งเวรเน้นผลสร้าง ไม่รอนร้างฝากไว้ในใจเสมอ หนักหรือเบานั้นสามนำบำเรอ หากเลินเล่อเผลอสร้างดั่งรูปนี้. รักเพื่อนรักมากเสมอ แก้วประเสริฐ.
30 มีนาคม 2554 17:44 น. - comment id 1189178
อ่านแล้วเศร้าไป หนาวไปค่ะ...
31 มีนาคม 2554 10:03 น. - comment id 1189210
แต่ปางก่อนเทวัญท่านจับคู่ โฉมพธูคู่คนธรรม์วิมานไหน ไม่เดินหน้าหนีกลับลาลับไกล ไม่เท่าไหร่ผลักรักสู่ประตูกรรม ***************************** เสี่ยงรักแบบเดาใจฟ้า.. ..ฟ้าเลยลงโทษเหรอค่ะ กลอนปี้อะะหยังเศร้าปะล้ำปะเหลือแต้ว่า ดีเอ็นดูแต้ แต้หน้อออ ปี้บ่าวข้าเจ้าเอยยย ..ไปแอ่วเล่นโตยข้าเจ้าตี้บ้านฝั่งปู้นผ่องก่า จ้าดม่วนไคร่หัวกันตึงวั้น ตึงวัน .. จ้าว
31 มีนาคม 2554 12:37 น. - comment id 1189225
ทุกสิ่งล้วนมีเหตุและปัจจัย ในเพรงกรรม
31 มีนาคม 2554 12:47 น. - comment id 1189231
เดาใจฟ้ายากเอาการนา บินเดี่ยว ตอนนี้...อิอิ เมื่อเจ๊า หนาว เมื่อตอน ฮ้อน เมื่อแลง ฝน คุ้นๆ
2 เมษายน 2554 15:58 น. - comment id 1189376
.......... ไพราะมากเลยคุณบินเดี่ยวฯ เมื่อร่องรอยบุพเพมันเหหัก กรรมนำชักรักร้างไปห่างเหิน เรื่อรุ้งเคยใสสดงดงามเกิน กลับยับเยินไร้ค่าด้วยราคิน แต่พจน์ถ้อยรอยคำยังย้ำจิต เกินจะบิดเบือนใจ...ให้ถวิล แม้ชีพสูญแตกลับดับชีวิน คงสุดสิ้นพ้นห่วงบ่วงเพรงกรรม .......................