.. เราจะไปหนไหนในวันหน้า ปาดน้ำตา ..ฝ่าข้ามความสับสน

คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน

  ถ้าเลือดไหลมาไม่แดง ค่อยแช่งด่า
ถ้าน้ำตาไม่ใสซึ้ง จึงเดียจฉันท์
ถ้าสุขใจไม่หัวร่อ ก็เกลียดกัน
นี่เป็นคนกันทั้งนั้น  คน คน คน
  คน ต้องการโอกาสแม้อาจผิด
ในความคิดนั้นคลุมเครือเมื่อสับสน
โลภ โกรธ หลง ไม่ปลงละ มีปะปน
ยังไม่พ้นบรรลุธรรมย่อมทำไป
  โลกเราไม่กลมได้ในวันเดียว
จนผู้เชี่ยว-ชาญส่องส่งและสงสัย
กว่ายอมรับว่ากลมเป็นส้มไป
ก็ต้องใช้หลายชีพเชียว ผู้เชี่ยวชาญ*
... 
  ผู้เห็นต่างจากฉัน คือมันผิด
อำนาจคิดแทนสมองจ้องประหาร
ใครคิดไม่เหมือนฉัน มันคือมาร
ต้องล้างผลาญพร่าชีวิต คิดแค่นั้น
  .. เรายังทำเช่นนั้นในวันนี้ 
ยังชีวีด้วยความเกลียดเหยียดหยามหยัน
แล้วนี่เราจะไปได้แค่ไหนกัน
ต้องฆ่าฟันกันหมดหรือ คือเส้นชัย
  คนถูกฆ่า.. ก็อาฆาตโดยญาติมิตร
เมื่อคั่งแค้นก็สิ้นคิด วินิจฉัย
เกลียดต่อเกลียดยิ่งเกลียดชังยิ่งฝังใจ
เราเหลือหวังอะไร ในเกลียดชัง
  ลูกหลานเราก็เอาเข้าโรงเรียนเกลียด
เรียนหยามเหยียดเรียนเก็บกด จงหมดหวัง
เอาความเกลียดนี่แหละเป็นเช่นพลัง
ให้สมสั่ง สร้างสังคมนิยมชัย
  กี่หนังสือประวัติศาตร์ไม่อาจเล่า
กี่เรื่องเก่าไม่เคยฟังบ้างใช่ไหม
ว่าที่ตายกล่นเกลื่อนคือเพื่อนไทย
ที่ร้องไห้อึงอื้อก็คือ คน
  .. เราจะไปหนไหนในวันหน้า
ปาดน้ำตา.. ฝ่าข้ามความสับสน
หมอกควันคลุ้งพลุ่งพลั่งน่ากังวล
จะฝ่ากลหนนี้ได้อย่างไรกัน

* ฟังเพลง  "กาลิเลโอ - การลิ้มลองอนาคต" 
ของ ศิลปินแห่งชาติ น้าหงา คาราวาน แล้ว
เกิดอารมณ์ ผูกโยง กับเรื่องราวสมัยปัจจุบัน