รักตาเหลือก

แก้วประเสริฐ

               รักตาเหลือก 
   ยามเคียงคู่เกี่ยวคล้องสองแขนสอด
เดินอ้อนออดพร่ำเพ้อละเมอหวน
กาลผ่านพ้นนานเนิ่นเผอิญเรรวน
ต่างแยกชวนเสริมสร้างห่างเหินกัน
   ครั้นมาพบอีกครั้งดั่งตาบอด
เหลือบแลยอดมิ่งชู้คู่มิ่งขวัญ
เขาคลอเคลียพรอดพร่ำเอื้อรำพัน
ผ่านหน้าฉันเหลือบแลไม่แน่ใจ
   สิ่งทุกอย่างนั้นเคยผ่านในนอก
ทุกสิ่งบอกลึกล้ำต่ำนอกใส
แกล้งจ้องยิ้มมองดูรู้ภายใน
เธอเปลี่ยนไปดูได้ไม่หม่นเลย
   พอวันหนึ่งผ่านพบประสบคู่
พลางมองดูฉันเฝ้าเราจึงเฉย
ทำกอดนวลคู่นางสร้างชมเชย
ปัดโธ่เอ๋ยตาเขียวแลเหลียวมอง
   ฉันแกล้งคลอโลมเล้าปทุมมาศ
เนินพิลาสเนียนนูนเพิ่มพูนสอง
หันไปยิ้มส่วนใจนั้นหมายปอง
เธอมิรองคู่เธอแสร้งเผลอคราง
   หอมจริงเอยกลิ่นกายคล้ายบุปผา
บุณฑริกมาผ่านคลึงรำพึงสล้าง
เผยว่าเก่ากอดเกยเชยเหม็นจาง
เธอตาขวางหน้าบึ้งพลางถลึงตา
   พลางเอ่ยปากรำพันหนันนอกเนื้อ
ช่างไม่เบื่อเหมือนเก่าผ่านเคล้าหา
เหี่ยวแสนเหี่ยวรำคาญซ่านสิ่งมา
รักคล้ายพาตกบ่อคลอกลิ่นโคลน
   แว่วเสียงฉันทำให้คล้ายผีโขมด
หน้าแดงโกรธผลักคู่คล้ายเล่นโขน
ฉันแสร้งกอดเธอเต้นดุจเช่นทโมน
พอหล่อนโผนครั้นเห็นรีบเผ่นเลย.
         แก้วประเสริฐ.