สิ้นแสงเทียน

แก้วประเสริฐ

            สิ้นแสงเทียน.
   หยดเทียนหยาดส่องไว้คล้ายชีวิต
ที่น้อยนิดซ่อนเร้นคลุกเน้นผอง
แต่ละหยดควันลอยละห้อยปอง
แสงละอองวูบวาบฉาบตระการ
   ยามสว่างดังชีวิตลอยละล่อง
คล้ายละอองกังวลป่วนคนผ่าน
สุขสร้างไว้ทุกข์เกื้อผ่านเจือจาน
สิ่งหวิวกานต์ฟุ้งไว้ดุจหมายปอง
   น้ำตาย้อยคล้ายม่านดั้นผ่านโศก
หวิวหวั่นโยกระเด่นจึงเน้นผอง
สิ่งระยับพลิ้วไหวคล้ายเรืองรอง
ม่านใยยองเร้นซ่อนย้อนทบทวน
   ดั่งชีวิตแสงพริบริบหรี่สว่าง
หยดย้อยสร้างสู่ลงพะวงหวน
ผ่านอาจย้อนสู่พลัดมัดเรรวน
วาบดั่งผวนชีวิตติดแสงเทียน
   ควันละล่องเวียนวนปนสู่หมอก
แสงเทียนบอกริบหรี่ที่ผ่านเขียน
วางวาดไว้อวลตลบยากพบเพียร
ฟุ้งคลุ้งเปลี่ยนสายลมพรมว่างไป
   สิ่งหยดหยาดดั่งรักฝากผืนหนัง
คลุ้งประดังวนรอบขอบสิ่งใส
ริบหรี่ผ่านสู่สว่างหวังสร้างใจ
ดุจเสื่อให้เกิดชังสร้างวนเวียน
   น้ำตาเทียนย้อยลดจนหมดสิ่ง
ชีวิตอิงเวิ้งว้างกลางแหลมเสี่ยน
หยดหยาดสิ้นจนไร้ในแสงเทียน
พลิกแปรเปลี่ยนอาศัยคล้ายปิดจร
   อันคนเราดุจแสงแห่งเทียนนี้
ยามริบหรี่วางคล้ายอุทรหรณ์
ยามรุ่งโรจน์นิวรณ์แฝงขาดตอน
ห้วงร้าวรอนต้องพรากฝากสู่ดิน.
         แก้วประเสริฐ.