* * * จะบินกลับหลัง...ยังภูดอย เมื่อหิ่งห้อยถึงฝัน.... อันเป็นจริง * * *

หิ่งห้อยน้อยใจ

เสมือนหนึ่งหิ่งห้อยไร้ลำพู
บินละหมู่หลงมาจากป่าเขา
เพื่อเสาะหาลำพูให้คู่เงา
ทิ้งลำเนาถิ่นเกิดกำเนิดมา
หวังจะพบต้นหนึ่งซึ่งมั่นคง
จะบินลงพักผ่อนคราอ่อนล้า
อาศัยเงายามแสงตะวันทา
ทาบขอบฟ้าหลบร้อนให้ผ่อนคลาย
และเมื่อถึงคืนแรมได้แจ่มใส
กระพริบให้เห็นแสงอันแรงฉาย
แสงสีส่งตรงตาดูพร่าพราย
บินเริงร่าร่ายรำอย่างหนำใจ
แต่ยากเกินกำลังของหิ่งห้อย
จึงล่องลอยล้าแรงแข่งแสงใส
ยามคืนที่ดาวเดือนเกลื่อนฟ้าไกล
แสงที่ใส่จึงหม่นหมองครองคืนเพ็ญ
ในวันนี้ยังไม่ถึงซึ่งที่ฝัน
แต่สักวันคงอยู่ได้รู้เห็น
แม้ลำบากตรากตรำและลำเค็ญ
จะเคี่ยวเข็ญตนเองเปล่งแสงไฟ
เพียงแค่ขอกำลังใจให้กันบ้าง
ในระหว่างบินฝ่าพายุใหญ่
ผจญหมู่แสงสีที่อำไพ
กลางกรุงไกรค้นถึงซึ่งลำพู �
แม้ตามทางไม่โรยด้วยกลีบกุหลาบ
จะคอยปราบไพรีที่มาสู่
จะอดทนต่อไปไล่ศัตรู
จะยืนสู้ลำพังอย่างชาวดอย
จะจดจำทุกสิ่งเป็นบทเรียน
จะพากเพียรต่อไปไม่ล่าถอย
จะบินมุ่งกลับหลังยังภูดอย
เมื่อหิ่งห้อยถึงฝันอันเป็นจริง ๚ะ๛
รูปนี้เป็นรูปหนูหิ่ง ฯ กับพี่สาว   
ถ่ายที่บ้านเก่าที่เคยอยู่  มุงด้วยหญ้าคา  
ผนังบ้านเป็นไม้ฟาก (ไม้ไฝ่นำมาสับ ๆ ๆ ๆ แล้วผ่าออกเป็นแผ่น)
พอฝนตกต้องหาภาชนะต่าง ๆ มารอง  เพราะหลังคารั่ว....
พอลมพัดก็จะหนาวเข้าไปในบ้าน  ต้องหากระดาษมาปิด  
นาน ๆ ไปกระดาษก็รั่วต้องหากระดาษใหม่มาปิดอีก
แต่ตอนเด็ก ๆ ก็ไม่รู้จักความทุกข์  ความเหงา  ความเศร้า....เลย
เพิ่งมารู้ก็หลังจากที่ได้สูญเสียคุณพ่อไปเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน