ชายคนหนึ่งหวังอบอุ่น

แก้วประเสริฐ

        ชายคนหนึ่งหวังอบอุ่น
   ให้รีบเขียนก่อนตายวายชีวาตม์
อาจถึงฆาตตามติดจะผิดหวัง
ที่แสนรักล้วนซ้องร่ำร้องพลัง
สิ้นหน้าหลังคงถ้อยร้อยหวนมา
   มุ่งเดินหน้าอ่อนล้าพะว้าหลัง
ปราศความหวังสิ่งใดสุดไขว่หา
หลบหลีกหนีห้วงใจใช่ไร้ลา
แม้นระอาทางแฝงแห่งแรงชวน
   ดั่งเก็จน้ำพร่างพรายโลมไร้แหล่ง
ที่เคลือบแคลงสู่แสงแฝงร้อนหวน
ครั้นบรรจบเหลี่ยมมุมรุมเรรวน
จนปั่นป่วนฝากพื้นยากคืนกลาย
   ฝากฤดูแห่งกาลผ่านล่วงพ้น
เคล้าปะปนห้วงชีวิตปลิดสลาย
ย่อมหมุนเวียนซ่านฟุ้งผดุงคลาย
ผ่านเงามลายจับไว้คล้ายแฝงใจ
   ครั้นเดินทางสิ่งพ้นจรดลแล้ว
พลิกฝ่าแนวอวลอบบรรจบใส
แต่ห้วงลึกซ่อนเร้นยากเน้นใน
ด้วยฝากไว้แหล่งจิตยากคิดครอง
   เหมือนใบไม้หลุดขั่วมัวเร่ร่อน
สายลมอ่อนพลิกป่วนล้วนสนอง
ผ่านท้องถิ่นบินไกลไร้สิ่งตรอง
แม้นหม่นหมองฝากฟ้าชะตาเดิม
   คลื่นแลลมผสมฟ้าหาพ้นจาก
แล้วก็ลากหันเหแล้วเทเสริม
สิ่งโดดเดี่ยวร่อนเร่เซเหิมเกริม
สู่วางเพิ่มสร้างตวัดมัดห้วงทาง
   ข้ามลำห้วยภูผาฝ่าทุ่งกว้าง
มองฟ้าสร้างลิขิตปลิดสะสาง
ห้วงคำนึงฝากไว้ไม่เลือนลาง
ดุจล้อวางแห่งเกวียนต้องเพียรทำ
   อิสระเสรีพรากยากหนีพ้น
ดุจมวลชนไขว่คว้าเขาพาขำ
เสมือนชีวิตอ่อนล้ามาครอบงำ
เพียรสร้างนำดิ้นรนยากพ้นไป
   ต้องเร่ร่อนย้อนหวนลมชวนกลับ
พลิกหมุนสลับแนวเนินเผอิญสดใส
หวังแดนเก่าเคล้าเพิ่มเสริมสร้างใน
เวียนวนไร้พล่านอุ่นบ้านหนุนเติม
   ที่ผันผวนแดงนวลเย้ายวนขอบ
หมุนอิงรอบวันหนึ่งที่พึงเสริม
โอ้อนาถยิ่งแล้วแนวเหิมเกริม
ที่หวังเริ่มพิราปฉาบแสงทอง.
         แก้วประเสริฐ.