ฮาจิโกะ...ผู้รอคอย

กระบี่ใบไม้

ฉันรอนายถึงวันนี้,ที่ตรงนั้น
ผ่านคืนวันอยู่ตรงนี้ที่นายหาย
หวังพานพบอยู่กับท่านถึงวันตาย
ตราบวันนี้ไม่เห็นนาย...ฉันยังรอ
.......................................
๑
วันที่เขาเลี้ยงมันไว้ที่ในบ้าน
ดังพบพานเพื่อนสนิทแนบชิดหนอ
ทุกทุกวันไม่เคยเหงาเคล้าเคลียคลอ
ความอบอุ่นสาดแสงทอที่แววตา
แม้ไม่อาจพูดออกไปดังใจรัก
แต่ความภักดีก็เห็นประหนึ่งว่า
พร้อมจะอยู่เคียงข้างกันตลอดมา
ไร้เล่ห์เหลี่ยมไร้มารยาคอยห่วงใย
คอยไปส่งชานชาลาเวลาเช้า
หิมะพราวหนาวเหน็บแท้สักแค่ไหน
ตราบภาพนายเดินหายลับกับรถไฟ
ย้อนกลับมาถึงเมื่อไหร่...ยังเฝ้าคอย
๒
เย็นวันหนึ่งนายหายไปไม่กลับบ้าน
นั่งรอคอยอยู่เนิ่นนานเศร้าเหงาหงอย
ตราบอาทิตย์ลับผ่านวัน  พระจันทร์ลอย
เจ้าหมาน้อยรอนายอยู่...คู่ชานชาลา
๓
ใครหนอมาเต็มบ้านเมื่อวานนี้
มันคงสงสัยฤดี...ไม่รู้ว่า -
พวกเขานำคำข่าวร้ายของนายมา
...ไร้โอกาสพานพบหน้าชั่วกัปกัลป์...
๔
ชานชาลายามเช้านั้นมันแสนหนาว
หิมะพราวพรมขนทั่วทั้งตัวนั่น
รออยู่จนถึงยามเย็นเช่นทุกวัน
ใจคงเศร้าคงหนาวสั่นกว่าร่างกาย
.......................................
ฉันรอนายถึงวันนี้,ที่ตรงนั้น
ผ่านคืนวันอยู่ตรงนี้ที่นายหาย
หวังพานพบอยู่กับท่านถึงวันตาย
ตราบวันนี้รอคอยนาย...อยู่ที่เดิม
ที่มาของบทกลอน
เรื่องของฮาจิโกะ
ในปี 1924 ฮาจิโกะถูกซื้อจากโตเกียว โดยศาสตร์ตราจารย์ ฮิเดะซาปุโระ อุเอโนะ (ศาสตราจารย์คณะเกษตรศาสตร์ มหาวิทยาลัยโตเกียว)   ระหว่างที่เจ้านายของมันยังมีชีวิตอยู่ ฮาจิโกะจะไปส่งเจ้านาย บริเวณใกล้ๆกับสถานีรถไฟชิบุย่าและรอคอยเจ้านายกลับบ้านที่นั่นทุกๆวันในตอนเย็น 
จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อเดือน พฤษภาคม ปี 1925  ศาสตราจารย์ อุเอโนะ ก็ไม่ได้กลับบ้านมาเหมือนปกติเนื่องจากมีอาการป่วยกำเริบที่มหาลัยในวันนั้น และเขาก็ได้เสียชีวิตลง 
แต่ละวันฮาจิโกะ จะเฝ้ารอศาสตราจารย์ อุเอโนะกลับมา รอรถไฟขบวนแล้วขบวนเล่า แต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าเจ้านายที่รักของมันจะก้าวออกมาให้เห็นเหมือนเช่นเคย  แต่มันก็ยังคงเฝ้ารออย่างตั้งใจอยู่อย่างนั้นทุกวัน 
พวกคนที่ผ่านไปมารวมทั้งนักข่าวต่างสงสัยกันว่า  ทำไมเจ้าหมาตัวนี้ถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้จ้องมองไปที่รถไฟทุกวัน  จนได้รู้เรื่องจึงได้ซื้ออาหารเลี้ยงดูเอาใจใส่เจ้าฮะจิในระหว่างที่รอเจ้านายของมันอยู่
10 ปีผ่านไป นักข่าวคนหนึ่งที่เคยทราบเรื่อง กลับมาที่สถานีรถไฟที่เดิมอีกครั้งและที่น่าอัศจรรย์ใจที่สุดเมื่อเขาพบว่าเจ้า ฮาจิโกะ สุนัขตัวเดิมที่ยังคงนั่งจ้องรถไฟรอเจ้านายของมันอยู่  เหมือนดัง 10 ปีที่ผ่านมาไม่เปลี่ยนแปลงเลย จนกระทั่ง
วันที่ 3 มีนาคม 1935 ฮาจิโกะก็ได้เสียชีวิตลง โดยถูกพบบนถนนย่านชิบุย่า เรื่องราวของฮะจิถูกเปิดเผยต่อสาธารณชนในเดือนพฤษภาคม พ.ศ. 2478 
เมื่อหนังสือพิมพ์อาซาฮีได้ตีพิมพ์เรื่องราวดังกล่าว จนภายหลังได้รับการยกย่องว่าเป็น "สุนัขยอดกตัญญู" (忠犬)และถูกสร้างเป็นอนุสาวรีย์อยู่ที่หน้าสถานีรถไฟชิบุยะ ซึ่งเป็นจุดที่ฮะจิโกะเคยนั่งรอเจ้านายของมัน
ในปัจจุบันฮาจิเป็นสัญลักษณ์ของความสัตย์ซื่อ หนุ่มสาวญี่ปุ่นจะไปสัญญารักต่อกันหน้า รูปหล่อของฮะจิที่สถานีรถไฟแห่งนี้.....