วางเกลื่อนกล่นบนลานใบก้านร่วง จากรังรวงต้นใหญ่กิ่งใบแผ่ เหลืองเคยเขียวขั้วสลับรับลมแปร ก็พริ้วแผ่พื้นคราวลมหนาวเยือน ผืนดินผากน้ำทดลดระดับ นภาซับหม่นสลัวมัวเสมือน ความชุ่มชื้นสะอื้นอับเลยลับเลือน อ้างว้างเคลื่อนมาถมเทลมแล้ง หากหัวใจใช่เช่นเป็นใบไม้ คงมิได้เปลี่ยนสีแล้วลี้แหล่ง คงชื่นชั้นฉันใดไม่เปลี่ยนแปลง คงไม่แกล้งไกลกันให้ฉันตรม คงไม่พริ้วปลิวลับกับลมหนาว คงไม่ร้าวใจชื่นให้ขื่นขม คงไม่ทิ้งใบกราวพร่างพราวพรม เศษใบคมย้ำแผลผู้แพ้รัก กามนิต ๒๘ ม.ค.๕๔
กามนิต 30 ม.ค. 2554 12:13 น. - ID 138992 
1328
1
0
30 มกราคม 2554 12:31 น. - comment id 1182349
วาสิฏฐีอยู่ไหน..ใครบ่นถึง เสียงอลอึงคร่ำครวญชวนสลด โปรดกลับคืนบ้านเก่าเขารันทด ขอเพียงหยดน้ำใจใส่แทนยา กามนิตคิดมากรักจากหาย เปรียบใบไม้ร่วงหล่นจนโหยหา วาสิฏฐีโปรดมีจิตคิดเมตตา รีบกลับมานะโฉมงาม..พี่กาม(นิต)คอย...กลอนไพเราะมากๆค่ะ.. ขอบคุณที่แบ่งปัน... แซม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
