~ จดหมาย ที่หายไป ~

จ้อง - เจรียงคำ

หนึ่งหนุ่มน้อยลอยยิ้มริมหน้าต่าง
มือเท้าคางกรุ้มกริ่มหวานยิ้มฉ่ำ
โต๊ะหนังสือนั่นล่ะ!..ที่ประจำ
เขียนถ้อยคำสื่อสารถึงหวานใจ
เสร็จสรรพกิจกรรม ประจำวัน
ตระเวนฝันทั้งที่มิหลับใหล
วางกระดาษวาดคำเวิ้งอำไพ
โปรยยิ้มใหญ่ยิ้มน้อยหลายร้อยตอน
ถอดข้อความของใจ...เป็นลายลักษณ์
บรรยายแทนแน่นหนัก...เป็นอักษร
คะนึงโดยโหยหา...หว่านอาวรณ์
บอกก่อนนอนทุกวัน...ฝันถึงเธอ
เขียนประดิษฐ์ขีดประดับกับดินสอ
ลายเส้นต่อแต้มคละนำเสนอ
ศิลปะบังเกิด..ล้วนเลิศเลอ
เพียงเพราะเพ้อผ่านพร่ำ...โอ้คำรัก
คำขึ้นต้นตื่นเต้น...เพราะเฟ้นร่าย
คำลงท้ายตรึงทรวง...เพราะหน่วงหนัก
คำ ปล. ต่อหน่อย...หวานย้อยนัก
หนอทะลักล้นสู่...เธอผู้รับ
ระหว่างวันเว้นว่างระหว่างห้วง
อันทิ้งช่วงหนึ่งรอบการตอบกลับ
เฉิดหวังทอส่อแล้วฉายแวววับ
หนึ่งฉบับนับผ่านล้านคำนึง
มนตร์เสน่ห์เล่ห์พจน์แห่งจดหมาย
คือขอบข่ายห้วงจิตเฝ้าคิดถึง
คือการจดจ่อคอยถ้อยคำซึ้ง
และวันหนึ่งเหมือนว่ายิ้มหน้าบาน
เมื่อคอยรอส่อผินมาสิ้นสุด
เมื่อบุรุษไปรษณีย์มาที่บ้าน
เมื่อยื่นรับกับกมลระลนลาน
และเมื่ออ่านอวดตาจ่าหน้าซอง
ยิ้มแก้เขินเดินปรี่ไปที่ลับ
ใจขยับเต้นถี่ทั้งสี่ห้อง
ตาเขม็งเล็งวางไม่ห่างมอง
หัวใจพองเปิดอ่านซาบซ่านแท้
แต่!..บัดนี้....อรรถรส...แห่งจดหมาย
กาลล่วงกลายเป็นจุณพร้อมรุ่นแม่
ยุคโลกาภิวัตน์คนอัดแอ
เขาสนแค่เคลื่อนขับเร็วฉับไว
ช้าเป็นเต่า(สูงวัย)...ขัดใจโจ๋
แค่เน็ทหลุดพุทโธ่...โก๋ไม่ไหว
จึงเกลื่อนทั่วหัวอกสุมหมกไฟ
สูบฉีดไปในเลือด...ผู้เดือดดาล
กรอบกำหนดจดหมาย หลายวันรอบ
ที่เขียนตอบด้วยมือผู้สื่อสาร
และบรรจงลงส่วนกระบวนการ
ย่อมแทรกผ่านจิตผู้...เรียนรู้คอย
มนตร์เสน่ห์เล่ห์พจน์แห่งจดหมาย
นิยมหายกลายเห็นเป็นต่ำต้อย
จึงเก่าแก่ทิ้งซองเพียงร่องรอย
และทยอยถอยนำ..ถมตำนาน
...............................................
หนึ่งหนุ่มใหญ่วัยลุงลงพุงแล้ว
ยืนอมยิ้มตาแววแต่เปี่ยมหวาน
ริมหน้าต่างโต๊ะนั่น..คล้ายวันวาน
เขาหยิบอ่านจดหมาย..ป้าสายบัว!
- ๑๓ มกราคม ๒๕๕๔ -