เหมือนตกบ่วงเงียบงันของความเหงา โลกทั้งโลกซึมเศร้าสีเทาหม่น เกิดเวียนว่ายอยู่ในละครคน ชะตาว่ายวนซึมแทรกจนแปลกใจ กระแสผ่านการเวลาหลายวิกฤต ใต้เงาโลกเบี้ยวบิดคิดสงสัย มีคำถามนิยามแห่งความนัย อยู่ในโลกความสงสัยใต้น้ำตา ทุกเรื่องราวระลึกระทึกผ่าน อยู่ใต้ม่านมืดหม่นจนปวดปร่า ระทดท้อขาดวิ่นสิ้นชะตา อยู่ห้วงเหวหุบผาชะตากรรม หยาดน้ำตารินไหลไม่สิ้นสุด หมดแรงเรี่ยวโทรมทรุดโดนกระหน่ำ หรือเกิดมาชาตินี้ใช้หนี้กรรม ถึงมีแต่เรื่องรุมซ้ำทำร้ายใจ อยากจะหยุดหัวใจไว้ตรงนี้ พอกันทีเรื่องราวเข้าใจไหม ฉันเริ่มเหนื่อยจนท้อแล้วหนอใจ อยากหลับใหลลืมตื่นมิฟื้นมา แต่โชคชะตารุมเร้าอุปโลกน์ บนเส้นทางเศร้าโศรกโลกเหว่หว้า ใต้รอยยิ้มซ่อนเงื่อนเปื้อนน้ำตา เจ็บจนชาปวดจนชินแทบสิ้นใจ ปล่อยน้ำตาเป็นทางแห่งสีขาว ตกภวังค์เร้นร้าวอยากหลับใหล ไม่รับรู้ไม่อยากเห็นความเป็นไป หยดน้ำใสไหลร่วงถ่วงกายนอน อยากหลับแล้วหลับใหลให้สนิท จากทุกอย่างวางชีวิตที่หลอกหลอน ไม่ห่วงหาหมดอาลัยไร้อาวรณ์ หลับตานอนนิ่งสนิทนิจนิรันดร์
14 ธันวาคม 2553 12:13 น. - comment id 1171553
14 ธันวาคม 2553 11:43 น. - comment id 1171607
13 ธันวาคม 2553 21:37 น. - comment id 1171652
เศร้าจังครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
14 ธันวาคม 2553 08:57 น. - comment id 1173206
14 ธันวาคม 2553 13:07 น. - comment id 1173238
เศร้าถึงใจเลยเน้อ
14 ธันวาคม 2553 14:05 น. - comment id 1173347
เศร้าจังเลยนะคะ
14 ธันวาคม 2553 14:17 น. - comment id 1173362
แซมมานั่งเป็นเพื่อน.. เอา เท่าฟ้ามาฝาก และเอา มาฝากด้วยนะคะ... หายเศร้าเร็วๆ นะคะ .. แซมค่ะ
15 ธันวาคม 2553 16:45 น. - comment id 1173629
อ่านแล้วเศร้าจังค่ะ...
17 ธันวาคม 2553 03:47 น. - comment id 1174003
ซึ้งและเศร้ามากค่ะ
18 ธันวาคม 2553 12:32 น. - comment id 1174226
แวะมาอยู่เป็นเพื่อนครับ
18 ธันวาคม 2553 18:16 น. - comment id 1174293
เอามือปาดน้ำตารื้นชื้นที่แก้ม ส่งยิ้มแต้มใบหน้าคราปลอบขวัญ ในอ้อมแขนห่วงหาคราเจอกัน อบอุ่นพลันหายเศร้าหายเหงาเทอญ ต่ายผู้ร่าเริงหายไปไหน สู้โว้ยเพื่อน ช่วงนี้งานชุก ซา ๆเมื่อไหร่จะไป แอ่วเชียงฮาย