คนึงหวน

แก้วประเสริฐ

               คนึงหวน
   ครั้นแสงสิ้นเดือนดาวพรั่งพราวไสว
ละอองไหวพรายพริ้งอิงสิ่งสนอง
สิ่งพรรณรายใยเยื้อเหลือยากปอง
ที่ผุดผ่องล้วนสล้างแสนห่างไกล
   ระยิบระยับพริ้มแสงแฝงเศร้า
โชยกลิ่นเคล้าพร่างพรมระบมไฉน
คำนึงครวญคราวกรุ่นอุ่นพราวไอ
หวามวิไลปลาบปลื้มยากลืมนาง
   รัชนียากเทียบเปรียบนวลน้อง
งามสีผ่องพราวพร่างกลางแก้มใส
ชวนระรื่นสำเนียงเอียงแก้มวลัย
พิศยวนไสวไออุ่นกรุ่นแนบทรวง
   รังสิมันต์ฉายแสงแฝงสิ่งหม่น
ระริกวนรินหลั่งฝังแนบสรวง
ฟ้าไฉนลวงข้าแยบแสบสิ้นยวง
ดุจดั่งห้วงแตกสลายคลายกวิน
   หยดน้ำค้างพรมพร่างกระจ่างแสง
ล้วนอาบแฝงพริ้มพรายละลายสิ้น
เหมือนมวลสิ่งเคยถนอมออมชีวิน
เหลือบแลพิณเคยก้องผองเมฆา
   ระริกแผ่วทรวงอกสะทกไหม้
ยากสิ้นไร้หนทางสร้างหวนหา
แผ่วสำเนียงแคนก้องล่องโชยมา
พานน้ำตาชวนหลั่งพรมพร่างใจ
   นั่งเหม่อมองมวลเมฆเฉกเช่นข้า
ล่องลอยมาแล้วคลายในสิ่งไสว
เทียบสิ่งหรือดั่งหญ้าหาเกรียงไกร
ยากย่อมไร้ในสิ่งอิงปรนเปรอ
   หอมกลิ่นจางดอกไม้ขจายกลิ่น
ภมรมวลบินคลุกเคล้าเฝ้าสู่เสมอ
แต่อกเอยเปลี่ยวเปล่าเฝ้าละเมอ
รอเฝ้าเธออยู่เสมอเผลอคร่ำครวญ.
      *  แก้วประเสริฐ.  *