คำถามเก่า...เวลาใหม่

ฟ้าสลัว

ฉันเคยถามเธอว่าที่เธอรัก
แจ้งประจักษ์ตัวฉันที่ตรงไหน
ฉันไม่ดีมีค่าเหมือนใครใคร
ให้เธอได้คาดหวังความเป็นมา
เธอเคยบอกรักฉันที่ฉันเป็น
ไม่เหมือนเช่นคนอื่นที่มองหา
ฉันน่ารักหนักแน่นเธอตรึงตรา
รักล้ำค่าคือเรานั้นมั่นคง
มาวันนี้ฉันขอเอ่ยอีกครั้ง
เธอจะยังคำเดิมดั่งรักหลง
หรือวันนี้ชี้เปลี่ยนปลิดผ่อนลง
ความยืนยงปลงสั่นเริ่มเอนเอียง
ความห่วงใยให้ยื่นไม่ชื่นกรุ่น
ไร้ละมุนอุ่นหอมไพเราะเสียง
กลายจู้จี้จุกจิกในสำเนียง
อบอุ่นเลี้ยงจิตใจน้อยทุกที
ดั่งนกเหงาตัวน้อยคอยเคียงคุ่
ตรอมอกคู้อยู่เดียวเซียวหมดศรี
ตัวจากไกลใจใกล้ชื่นฤดี
แต่ครานี้ลี้ห่างหมางใจกาย
คราอยากรู้เรื่องราวคราวทุกข์สุข
เธอกลับรุกบอกหาว่าสอดส่าย
เหมือนจับผิดติดประเด็นแทบมลาย
ผิดความหมายแค่คิดถึงและห่วงใย
เห็นหายไปโทรหาด้วยความห่วง
หากเหตุลวงล่วงร้ายเกิดสดใหม่
ด้วยเรานี้มีกายอยุ่แดนไกล
คงมิได้รับรู้เรื่องเป็นมา
ผิดด้วยหรือที่ถามด้วยความห่วง
ผิดด้วยหรือที่พ่วงด้วยห่วงหา
ผิดด้วยหรือหรือเบื่อไม่นำพา
ผิดด้วยหรือหญิงนี้อยากใส่ใจ