เหลิงระริงนัก

แก้วประเสริฐ

           เหลิงระเริงนัก
๏ ย้อมหัวใจเมื่อพบบรรจบพักตร์
หวามยิ่งนักอาเจียนจนเวียนหัว
พล่ามเอ่ยวจีคำหวานระรานรัว
แม่ทูนหัวแฝงถ้อยเน่าอ้อยตาล
   แสนจืดชืดยังกว่าปลาร้าเน่า
เสี่ยงกระเส่าเหม็นกลิ่นเมื่อสิ้นขาน
ลมกระเพาะเวียนวนแทบลนราน
เธอกล้าหาญเผยออกดุจนกแร้ง
    เสื้อผ้าเล่าเอามาเพียงน้อยนิด
แทบไม่ปิดสิ่งสงวนหวังชวนแฝง
ทำตาเยิ้มดุจหนังฉายกลางแปลง
ยิ้มร้อนแรงปากกว้างฟันฟางเก
    เธอถลามานั่งลงมิตรงข้าม
ทำวาบหวามแย้มยวนตาล้วนเข
กลิ่นเต่าโชยละล่องเราต้องเซ
ต้องยกเทไวท์ดื่มเพื่อลืมอนงค์
    คงนึกว่าเราชอบเลยมอบยิ้ม
แม่จิ้มลิ้มปากเบี้ยวสุดเสียวโขนง
ข้างหนึ่งต่ำสูงไว้ดุจไม้โกรง
แล้วคุยโขมงโฉงเฉงมิเกรงใคร
    คนข้างเคียงหัวร่อแม่อ้อล้อ
ดั่งผึ้งต่อต่อยก้นลุกลนไหว
ยิ้มปากกว้างกับเขาไม่เท่าไร
เขาอวกใส่รับหอมที่ย้อมนาง
    เธอเบียดกายเข้าใกล้มิได้ถอย
หูตาย้อยหยาดเยิ้มเราเริ่มซ่าง
ผลักตัวหล่อนออกไปจนได้ทาง
มิอ้างว้างติดเพื่อนที่เลือนเมา
   เห็นเขากอดกันกลมช่างสมเพศ
แต่สังเกตุพวยพุ่งเป็นรุ้งเฉลา
อาหารเก่าแลใหม่ออกคล้ายเงา
ค่อยบรรเทาร้องแรกแหกกระเฌอ
    หล่อนหันมาทางเราต้องเฝ้าหนี
ลากันทีกระเทยสาวเย้าเสมอ
กายก็เหม็นปากเหม็นเผ่นละเออ
ไม่ขอเจอบ๊ายบายไปหาเมีย.๚ะ๛
         * แก้วประเสริฐ. *