อยู่ ณ ที่นี้ ไม่อาจเขียนสิ่งใด ถ้อยคำกลายเป็นความว่างเปล่า เสียงในใจเหลือเพียงความเงียบงัน ดังตกอยู่ใน หุบเหวที่อนาคตเป็นเพียงความทรงจำ เราไม่อาจเขียนสิ่งใด ดังสูญกำลังที่เคยมีเสมอมา เราไม่อาจเขียนสิ่งใด เหนือกว่าผิดหวังในตัวเอง คือผิดต่อทุกคนที่เคยผ่านมา ทว่าแม้ร่ำร้องก็ไร้ค่า เพราะปัญหาทั้งปวงนั้นเกิดจากใจเราเอง เรายังหวังจะได้เห็นตะวัน และรุ่งสางอันเป็นนิรันดร์ที่ขอบฟ้า ทางนั้นยาวจนไม่อาจเห็นได้ด้วยตา แต่อย่างไร ก็จะเดินต่อไป
rachan 18 ก.ย. 2553 14:09 น. - ID 136952 
1553
3
0
18 กันยายน 2553 15:07 น. - comment id 1156920
จะยาวไกลขึ้นภูหรืออยู่ป่า จะดำดิ่งพสุธาหรือป่าเหว จะหนาวเย็นเป็นหิมะหรือคละเปลว ก็ไม่เลวร้ายเกิน..นักเดินทาง ถึงภูเขาเสียดฟ้ากล้าพิชิต อยู่ที่จิตของตนเป็นคนสร้าง ถ้ามีที่ให้เราเอาเท้าวาง ทุกสิ่งอย่างเหมือนกองใต้รองเท้าอุ้ย...ตัวเองแต่งดีจังเลย
18 กันยายน 2553 16:12 น. - comment id 1156929
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ
18 กันยายน 2553 16:36 น. - comment id 1156933
ชอบกลอนเปล่า แต่แต่งไม่ได้ซักที ขอบคุณน่ะค่ะที่แต่งมา แต่งมาอีกน่ะค่ะ อยากอ่านอีก
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
