ไดอารี่แสนรัก

ปาลิน

ไดอารี่แสนรัก
เก็บอยู่ในลิ้นชักข้างผนัง
ใต้โต๊ะเก่าปรุและผุพัง
แต่ครั้งปีเก่าเมื่อเยาว์วัย
..............................................................
ฉันเคยเล่นซ่อนหา
ปิดหูปิดตาอย่างบ้าใบ้
นับหนึ่งถึงสิบเพียงหยิบใจ
ไม่ทันไรก็หายหน้าหาไม่เจอ
หลืบนี้ หลืบไหนไม่ทันเห็น
แปะใครคนนั้นเป็นอย่าได้เผลอ
หัวร่อวิ่งไล่จับกับเพื่อนเกลอ
คราวเธอเป็นบ้างอย่าลังเล
..............................................................
ฉันยังจำได้ในวัยเยาว์
เสียงขลุ่ยครวญเพลงเหงาเข้ากล่อมเห่
นอนเถิดหนาดวงใจจะไกวเปล
อย่าโยเยดื้อรั้นจำนรรจา
ใครเล่าหนอ..นอนละเมอ
ได้เจอเรียวจันทร์และฝันว่า
ได้กอดจูบลูบกระต่ายที่หมายตา
ในค่ำคืนนิทราเมื่อครานั้น
..............................................................
วังวนเสน่หายังพรั่งพรู
โยกคลอนการรับรู้ให้ไหวสั่น
ยามที่แหงนมองฟ้า ดารา  จันทร์
แล้วพบว่าผูกพันนั้นฝันไป
แท้แล้วอ้างว้างทุกทางถิ่น
เสียงเรียกไม่ได้ยินแม้อยู่ใกล้
จะเอื้อมมือสัมผัสต้องตัดใจ
จะจากไกลต้องกลืนกล้ำยอมจำนน
แล้วซุกซ่อนความรักไว้สุดใจ
ให้อยู่เหนือพันธะใดและเหตุผล
ยอมเป็นผู้บ้าใบ้ไร้ตัวตน
เทิดทูนความทุกข์ทนเหนือสิ่งใด
ไดอารี่แสนรัก
ฉันยังคงพิงพักได้ใช่ไหม
ก่อนจะเพียรเขียนคำว่าทำไม
ต้องใช้น้ำตากี่หยดมาทดแทน
ใกล้โต๊ะเก่าปรุและผุพัง
ฉันโอบกอดความหลังอย่างหวงแหน
เหมือนได้กลับไปซับกลิ่นแห่งดินแดน
ที่โลดแล่นแผ่วกระซิบชั่วพริบตา