...ในคำนึงถึงหนึ่งนางกลางเดือนเพ็ญ...

ลานจันทร์ฝันกวี

เสียงประทัดดังขึ้นมาเป็นระยะ ท่ามกลางบรรยากาศอันรื่นรมย์ในค่ำคืนวันลอยกระทง
ริมฝั่งปิงเนืองแน่นไปด้วยผู้คน...บ้างถ่ายรูป..บ้างจุดโคม..
กลับมีหนึ่งดวงใจ..ดายเดียว...บนเรียวฝัน กำลังรำลึกถึงใครบางคนที่อยู่ไกลแสนไกล 
กี่ปีแล้วที่ไม่ได้เดินทอดทัศนาบรรยากาศของค่ำคืนวันลอยกระทง 
ทุกปีที่ผ่านมาเพียงนั่งเหม่อมองสายน้ำปิงทอดสายผ่านหลังบ้าน
มองดูกระทงน้อยอันแล้วอันเล่าลอยผ่านไป...จะมีสักอันไหมนะที่จะลอยไปจนถึงแม่น้ำเจ้าพระยา
สายโคมทองย้อยระย้า ล่องลอย..เลื่อนไหล ไปไกลเกินจะไขว่คว้า 
สายตาของคนที่กำลังครุ่นคำนึง จับมองท้องฟ้าที่แต่งแต้มไปด้วยแสงระยิบสีทอง 
ป่านนี้...ใครบางคนก็คง..กำลังลอยกระทงเดียวดายเพียงลำพัง... 
กลิ่นดอกจำปาลาวที่ทัดอยู่ริมหู ก็ยังคงหอมกรุ่นเหมือนเดิม... 
หากดาวบนฟ้า...จะสามารถแทนดวงตาของใครจากริมฝั่งปิง..ทอดผ่านสายใยสายใจให้แก่คุณ..ยามคุณเหว่ว้า 
คุณจะรู้บ้างไหมว่า...ใครคนนั้นเฝ้ามองอยู่ทุกครา เมื่อมีดาวประดับฟ้า...แม้จะไม่เคยรับรู้ว่า..อีกฟากฝั่งฟ้าจะเคยรับรู้บ้างหรือเปล่า 
วันนี้กระทงน้อยในมือ ค่อย ๆ ถูกปล่อยลงสู่ผิวน้ำช้า ๆ อย่างเดียวดาย
น้อมจิตขอขมาและบูชารอยพระพุทธบาทริมฝั่งแม่น้ำนัมมทานทีด้วยจิตใจเคารพ และขอพรสิ่งศักดิ์ที่ดูแลรักษารอยพระพุทธบาทแห่งนี้ ช่วยปกปักรักษาคนที่อยู่อีกฝั่งฟ้า อีกฝั่งน้ำ..ให้มีความสุขตลอดไป
...สายน้ำปิงรี่ไหล...ไปกับใจของใครบางคน...ไปถึงริมฝั่งเจ้าพระยา...ไปถึงเจ้าของจำปาลาวดอกน้อยที่ทัดอยู่ริมหู