...ไขว่คว้าหานางแค่กลางฝัน...

ในความฝันบางตอนยามย้อนคิด
ให้ตรึงติดเรื่องราวคราวหนหลัง
แม้บางภาพเลือนรางดุจม่านบัง
ด้วยภวังค์กังขา..นิทรากาล
ในบางช่วงมีนักรบสงบอยู่
เคียงวธูดูจันทร์ปันแสงหวาน
บ้างประคอง โอบอิง มิ่งจอมมาลย์
บ้างขับกานท์เห่กล่อมถนอมนวล
คลับคลาเห็นหัตถ์งามยามพับกลีบ
ใบพลูจีบ-เจียนหมาก จากเรือกสวน
เฝ้ารออ้ายหวนทัพขับขบวน
เสร็จศึกล้วนหมายกลับรับคืนเรือน
เสียงกรีดร้องของจักจั่นยามแล้ง
ชวนให้คนฟังหัวใจเหว่ว้าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล
เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง
ใบสักค่อย ๆ ร่วงหล่นลงมากระทบพื้นอย่างแผ่วเบา
คนที่ไม่เคยมีความรักแผ้วพาน หากรู้สึกเหมือนส่วนลึกซ่อนรอยเศร้า
รอยเศร้าที่หลงเหลือตกค้างมาจากชาติปางก่อนกระมัง
มันเป็นเงาอันใดที่ บางครั้งก็คล้ายมีตัวตน บางครั้งก็คล้ายไม่มีตัวตน
เฝ้าถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า
เฝ้ารอใครบางคนที่ไม่เคยรู้ว่าเป็นใคร
หรือว่าเป็นแค่จิตปรุงแต่งไขว่คว้าหานาง..แค่กลางฝัน